After Christmas + RKS's NYR for the year 2K10

Disclaimer: The photos used in this BLOG entry is the property of their respective owners. I used them only for reference and I do not own the copyright.

This entry will be composed of two different parts... Since wala akong time na magpost ng new entry right after Christmas, eto nalng ang nakikita kong paraan para mailagay dito sa blog ko ang mga nangyari o ang mga pangyayari right after the celebration of Christmas dito sa bahay namin. Again, two entries rolled into one po ito. So, please wala pong macoconfuse ah... Ok here goes...

After Christmas

Lay-off na ulit si Santa for a whole new year

Babala: Hindi nakakapagtaka kung hindi ninyo maintindihan o hindi kayo makarelate sa mga nakalagay sa unang parteng ito. Natural lamang iyon sapagkat ito ay ang paglalahad ko sa mga nangyari sa akin at sa aking pamilya matapos ang pasko. Kung nais ninyo, maaari na kayong tumuloy agad sa ikalawang yugto. Salamat! :D

Well, katulad nga nang sinabi ko sa nauna kong post dito sa BLOG, wala nang masyadong nagyayari dito sa bahay namin pag tung-tong ng alas-dose ng hatinggabi. At dahil sa umuwi ang ninang ko noong ika-24 ng Disyembre, the next day, which is 25, nagpunta kami sa bahay nila. Hindi para mamasko ako o maningil ng utang sa mga taon na wala akong natanggap mula sa kanya. Hindi na naman ako bata ngayon no. Nagpunta kami sa kanila upang makipagchikahan ang aking ina at mangamusta na rin. Subalit, ang ineexpect kong mabilis lang na pagdalaw sa aking ninang na halos ilang taon ko na atang hindi nakikita, ay tumagal ng tumagal ng tumagal ng tuma.... zzzzzzzzzzzzzz *plok*... Ay paxenxa na nakatulog na ako... Ang haba kasi talga ng kwentuhan nila. Simula ng dumating kami sa bahay nila, at naabutan namin ang aking ninang na tulog, hanggang sa mga bago mag alas-sais na ata yon, kung hindi lamang kami pupunta sa mga lola ko sa St. Joseph 7 sa Marinig, malamang ay nag-overnight na ang aking ina sa mga ninang ko para lang makipagchikahan. Ganoon talga siguro kapag hindi kayo nagkikita ng mejo matagal ng iyong kaibigan. Pagkatapos nga naming mangamusta sa aking mga ninang, eh, nagpunta naman kami sa aking mga lola. Muli, nagkakwentuhan, at hinintay ang overseas call ng aking ama. Pagkatpos ng *same old routine*, umuwi na din kami. At dahil sa madami pang pagkain, xempre, kain na nman ako. Hehehe. Walang masyadong nangyari kinabukasan. Wala rin akong ginawa sapagkat mejo tanghali na kong nagising. Pagkagising ko naman, eh, nanood lang ako ng anime, kumain ng handa namin noong pasko, at saka umidlip ng kaunti. Nagplano din akong pumunta ng Festival Mall sa kadahilanang wala pa akong regalo sa aking ina saka sa lola ko. Actually, mejo mga 2 or 3 days bago magpasko, eh, nagpplano na akong pumunta ng Festival Mall sa Alabang. Ang kaso lang, sobrang traffic, so madalas noong mga plano na yun, nauuwi lang sa tulog. In short, hindi natutuloy. Ika-27 ng Disyembre, hanggang ngayon ay nagpaplano pa din ako kung kelan ako pupunta ng Festival Mall, buti nalang at natanong ko kay Ate Clara kung marunong xang pumili ng gamit o appliance, kaya naman, napagdesisyonan ko na sa ika-28 ng Disyembre ko itutuloy ang lakad ko. Kinabukasan, katulad ng napagkasunduan namin ni Ate Clara na tutulungan nya akong humanap ng regalo ko, mejo maaga akong ginising. Kailangan kasing gawin ang antenna ng TV namin. Or else, hindi nila mapapanood si Bro at si Santino. Matapos kong gawin at ayusin ang antenna namin, naghanda na agad akong umalis. Mga 3:15 pm na siguro nang makarating ako sa Festival Mall, pero sa kasamaang palad, wala pa si Ate Clara at nauna pa ako sa kanya. Kaya hinintay ko na lamang sya sa Wonder Toys. Xempre, ano pa ba ang gagawin ko, edi tumingin ako ng mga laruan. Matapos ang nasa 10 minuto, dumating may tumawag na lamang sa akin. Si Ate Clara, sa wakas dumating na. Hehehe. As promised, nagpatulong akong humanap ng isang Hand Mixer na regalo ko para sa aking ina at isang portable radio na regalo ko para sa aking lola. At dahil sa nagastos ko na ang iba kong pera, 3K nalang ang budget ko para sa mga regalong iyon. Na, sa awa ni Bro ay, nakakita naman. Xempre for safety reasons, hindi ko sasabihin ang price ng mga regalo ko. Top Secret kumbaga. Pagkatapos naming bumili ng mga regalo ko, sinamahan ko naman si Ate Clara na mag-grocery ng mga gagamitin nya para sa kanyang No-bake Strawberry Short-cake since wala naman akong alam sa pagluluto, wala rin akong naitulong, saka, may listahan naman sya ng mga kailangan nya, kaya hindi na talaga kailangan ang aking input. Mag aalas-siyete-imedya na nang kami ay matapos sa lahat ng bibilhin. Kung kaya't umuwi na rin ako. Mga nasa alas-nwebe imedya na siguro akong nakauwi. Buti nalang at walang traffic. Maaga pa kasi ako kinabukasan dahil sa plano ng aking ina at pinsa na magpunta sa Enchanted Kingdom. 7:30, December 29, 2009. Dahil nga sa plano nilang magpunta ng Enchanted Kingdom, kinailangan kong gumising ng maaga upang ayusin pa ang isa pang antenna ng isa pa naming TV. Grabe ang hirap ng madaming TV. Mejo pinihit ko lang ng konti at hinigpitan ang mga kawad o alambre na nakapulupot sa tubo ng antenna namin. Para lang hindi umiikot kapag humahangin ng malakas. Natapos ko rin naman ito ng mabilis kung kaya nakapahinga pa din ako. Pasado alas-diyes na nang makaalis kami sa bahay namin papuntang Enchanted Kingdom. Pagdating namin sa nasabing amusement park, waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!! Bakit ganito kadami ang tao!!! Hindi kasi namin expected na maraming tao dahilan sa December 30 ang announced non-working holiday. Pero, wla din naman kaming magagawa kaya nagchaga na lamang kami. Sa pila palang sa tickets, halos kalahating-oras na kaming nakababad sa initan. Pero katulad ng sinabi ko kanina, wala na kaming magagawa doon. Nasa labas pa lamang, eh, napakarami nang mga magnanakaw... ng mata. Oo. Magnanakaw ng mata. Yung tipong mga bishoujo na naka-miniskirt o di kaya ay shorts na kita na halos ang singit. Pagpasok sa park, langya, mas dumami ang lahi nila. Sa kahit anong ride na puntahan mo, meron silang mga alagad. Waaaaaa!!! *nosebleed* Dahil sa siksikan na ang park pagdating ng mga alas-singko ng hapon, at dahil mejo pagod pa din ako, sa tingin ko, satisfied na ko. Madami na din naman akong nakita bishoujo, so, ok na ko doon. Pero, bago umuwi, humirit pa ng isang ride ang aking ina at magaling na pinsan. Sa Carousel! Akala ko, normal lang ang mangyayari. Yung tipong taas-baba lang ang mga bad*ng na kabayo sa malaking Merry-go-Round na ito. Pero ang hindi inaasahan ang nangyari. Nahilo ako. Oo. Nahilo ako sa Carousel. Hindi ako nahihilo sa Space Shuttle o sa kung saang rides na supposedly ay nakakahilo, pero sa isang ride na taas-baba lang ang mga bad*ng na kabayo at paikot-ikot lamang ang platform, dun pa ko nahilo. Halos mag-throw up ako  sa hilo kahapon. Buti na lang nakauwi ako ng hindi bumibigay ang aking tiyan. At kahit hanggang ngayon, mejo hilo pa din ako. Pero busog ang mata ko. Mwahahahaha! (evil laugh)

So much for the first part of our entry, so, eto na ang second part. Enjoy!

RKS's NYR for the year 2K10

Hmm... What would the first resolution be...

Bago ko simulan ang entry na ito, ipaliwanag ko muna ang ibig sabhin ng mga abbreviation na isinama ko sa entry kong ito. Una, ang RKS, xempre, ako yun, Ran Kei Shiro po ang ibig sabihin nun. Ang NYR naman, stands for New Year's Resolution at ang 2K10 as we all know stands for 2010, since magbabagong taon na. 

New Year's Resolution, as far as I can remember, ay popular na kahit noong grade 1 palang ako. Actually, baka nga popular na ito bago pa ako isilang. Pero hindi ko malalaman yun dahil sa wala pa ako nun. Pero dahil nga sa, hindi ko malaman kung joke ba o talagang kasabihan, na, "Promises are made to be broken", madalas pang nasisira ang mga pangakong ito sa sarili kesa sa ang maisakatuparan ito. Pero, dahil sa mejo magulo ang buhay at utak ko ngayon, ishare ko nalang sa inyo ang mga NYR ko  para sa taong ito. Mejo matagal na din kasi akong hindi nagawa nito. 

1.                  Ga-graduate ako kahit na anong mangyari.

Hindi lingid sa kaalaman ng mga nakakabasa ng blog na ito na graduating student ako. At matapos ang mga hirap ng isang college student, ay nakasali na din ako sa graduating class para sa taong ito.  Pero hindi dahil sa makakatapos na ako o nasa graduationg class na ako, eh, maaari na akong magrelax. Madaming beses ko nang ginawa iyon sa mga nakaraang taon ko sa kolehiyo. Hindi ako nagaaral, hindi nagsusulat, hindi pumapasok. Pero sa taong ito, hindi ko lang pipilitin ang sarili ko na gawin ang kabaligtaran ng mga iyon, kundi gagawin ko na talaga ang kabaligtaran ng mga iyon. Sa taong ito, kailangan at ginagawa ko nang magaral, magsulat at pumasok. At kahit anong mangyari, ggraduate ako sa darating na graduation ng school namin.

2.                  Maghanap ng trabaho right after I graduated. 

Kung sakali, at sa totoo lang, hindi ako papayag na hindi ako makakasama sa graduating class para sa 2010, maghahanap agad ako ng trabaho pagkatapos kong makagraduate. Bukod sa ayoko nang maging pabigat sa financial terms sa pamilya ko, kailangan ko na ding paghirapan ang pera na gagamitin ko sa pagbili ng mga laruan para sa koleksyon ko. Hindi na pwedeng hanggang sa pansuporta sa mga bisyo ko, eh, hihingin ko pa din sa mga magulang ko. Tingin ko, sobra-sobrang pabigat na yung mahigit sa sampung taon nila akong sinusuportahan sa pagaaral ko.

3.                 Never again dwell on the past.

Dahil sa karamihan ng nakapagpagulo sa taon ito, ay galing sa mga naaalala ko sa nakaraan ko, pipilitin kong hindi na mabuhay sa nakaraan. At imbes ay mabuhay sa kasalukuyan at harapin ang hinaharap. Mabibigat na salita para sa isang taong tulad ko na mas naeenjoy pa ang nakaraan kesa sa kasalukuyan. Pero kung patuloy kong gagawin ang mga nakaugalian ko at patuloy kong iisipin ang nakaraan, hindi ako mag-ggrow bilang tao both emotionally and intellectually. Lagi lang kasi akong matatakot na harapin ang mga nasa daan ko papunta sa isang maayos na buhay na inaasam ko.

4.                 Mas maging maingat sa mga sasabihin.

Katulad ng ibang tao, madalas din akong makapagsalita ng mga masasakit na bagay dahil sa nararamdaman ko o kahit dahil lang sa mga akala ko ay tatanggapin bilang biro. Pero pipilitin ko na ding maging mas maingat sa mga bibitawan kong mga salita. Pero hindi ibig sabihin nito na magbabago ako o iaayon ko ang sarili ko o ang ugali ko batay sa pamantayan ng iba. Dahil sabi nga, “you can’t please everybody”, so, pagiisipan ko ang mga sasabihin ko bago ko ito sabihin, subalit kung hindi pa rin ito magustuhan ng kausap ko, tingin ko, wala na kong magagawa doon.

5.                 Magpaparehistro ako para makaboto sa susunod na botohan.

Dahil sa hindi pa ako rehistrado upang bumoto, wala rin akong karapatan na magreklamo sa kung paano man ang gawing palakad ng mga makakaupo sa pwesto matapos ang darating na eleksyon sa Mayo, yun ang sabi ng karamihan. Pero hindi ako naniniwala doon. Sapagkat nagbabayad din ako ng buwis na sinisingil ng gobyerno sa mga tao. Kung kaya’t hindi man ako makapagparehistro at makaboto para sa darating na botohan, sisiguraduhin kong makakaboto ako sa susunod na botohan upang madinig ang tinig ko sa kung sino ang gusto kong mamuno sa ating bayan.

6.                 Sisikapin kong makabalik sa choir.

Para doon sa mga hindi nakakaalam, dati po akong kasali sa choir at linggo-linggong nakanta sa parokya ni San Policarpo sa bayan ng Cabuyao, Laguna. Subalit sa dahilang ang iba kong dapat gawin tuwing araw ng linggo ay nakakaconflict sa mga gawain ko sa choir, mag-aapat na taon na po akong hindi nakakaattend o nakakasali sa choir. Pero, pipilitin kong makabalik sa choir nitong taon na ito. Hindi ko sinasabing madaling gawin o magagawa ko ito. Subalit, susubukan ko. Susubukan kong kumantang muli at maging masaya sa pagkanta. Dahil tulad nga ng sinabi ko, hindi na ko naniniwala sa relohiyon, pero naniniwala pa din ako sa Diyos. Kung tatanungin nyo kung bakit, isa lang ang sagot ko, dahil ang relihiyon ay nagbibigay lamang sa tao ng isa pang dahilan upang magka-iba-iba. Kaya’t kakanta ako sa mga misa kasama ang choir na kung saan ako ay dating kasali, hindi para sa relihiyon, kundi para sa Diyos.

Kung may mga nagtatanong sa inyo jan kung bakit wlang nakalagay dito na "Kailangang magka-GF ako sa taong ito.", ito ay dahil sa isang simpleng dahilan. Hindi hinahanap ang mga ganyan. Kusang nadating yan. Saka isa pa, hindi ako marunong manligaw at kahit na marunong man ako, hindi naman ganong kalakas ang loob ko para sumubok.

Sa ngayon, yan na muna ang mga isasama ko sa aking New Year's Resolution, bukod sa wala na akong maisip na "worth listing", eh, sa tingin ko din xe, kung dadami pa jan, baka hindi ko na magawa. Since hindi naman ganoong kadaling gawin ang mga nakalagay dito. Pero susubukan ko pa ding gawin, pwera dun s numbers 1,2, at 3. Yun kasi yung mga priority ko sa ngayon. 

So, with that, I will now wrap this entry up. Have a safe New Year ahead of you guys. Ingat. At imbes na magpaputok kayo, eh, itodo nyo nalang ang mga radyo nyo. Bukod sa safe, masaya pa ang mga tugtugin. At habang nakikinig kayo, eh, basahin nyo nalang ang blog ko habang kumakain ng handa ninyo para sa bagong taon.

With that said, Happy New Year!!! Goodbye Year of the  Ox!! Goodbye Year 2009!! And Hello Year of the Tiger!!! Hello Year 2010!!!

Meow...

Woooooooo!!!! TOooooooooooooooooooooooooTTTT!!! Swerte na naman ang ipinanganak sa Year of the Dragon ngayon!!! Swerte na naman ako!!! Weeeeeee!!!!

Christmas RUSH!

Isang araw nalang ang kailangang lumipas at pasko na nman. Tulad ng ibang mga nakaraang taon, malapit na namang matapos ang isang taon. Isang taon na namang hindi magkikita-kita ang mga magkakaibigan at isang taon na naman ang dadagdag sa panahong inilagi mo dito sa mundo. Pero bago matapos ang taon, xempre, hindi naman nating pwedeng laktawan ang Pasko at dumiretso nalang sa Bagong Taon. Xempre kailangan muna nating ipagdiwang ang kaarawan ni BRO. At jan pumapasok ang entry na ito. Enjoy!

Christmas rush, isa na ata ito sa mga pinakahindi maiiwasang mga pangyayari sa mga oras at panahon na tulad nito. Dahil sa mga reson na hindi maiiwasan, karamihan sa mga nagttrabaho ay ngayon pa lamang kumikilos upang mamili ng mga sankap na gagamitin nila para sa kanilang ihahanda sa Noche Buena. Pero anu-ano nga ba ang mga dahilan (maliban sa kailangang mamimili ng mga ingredients para sa lulutuin) ng pagkakasangkot ng isang tao sa pagkakagulong tinatawag nating "Christmas Rush"? Isa-isahin natin.

Ayon sa aking napagalaman, pinaka-unang reson dito ay ang... *drum roll*

Nakalimutang bumili ng regalo para sa isang inaanak.

Pinaka-madalas na atang insidente ito sa buhay ng isang tao. Ang pagiging makakalimutin. Kahit ako ay madalas na makalimot ng iba't-ibang bagay. Subalit, ito rin ang isa sa mga pinaka-dahilan kung bakit kailangan ng isang tao na makipagsik-sikan sa supermarket o sa mga palengke. Kahit na tiisin na ang amoy ni manong na parang hindi naliligo. Dahil sa nakalimutan mo ang isa sa iyong mga inaanak, kailangan mong humabol sa huling araw bago ang pasko. Kailangan mong makipagsik-sikan. Kailangan mong makipagtulakan, at higit sa lahat, kailangan mong makipagbaratan. Dahil sa ito lang ang dahilan mo upang pumunta ng Department Store na ang tinutugtog lagi ay "we got it all for YOU!", iniisip mo na pera nalang ang ibigay. Pero pag naiisip mo naman ang mga magugulang na magulang ng iyong inaanak, napapaisip ka ulit kung talaga bang pera nalang at hindi na regalo ang iyong ibibigay sa kawawang bata na hanggang sa mga oras na ito ay wala pa palang regalo na manggagaling mula sayo. Kaya, sa ayaw mo man o sa hindi, kinakailangan mong tumayo mula sa iyong pagkakahiga at itigil ang iyong pagkakamot ng tiyan para lamang mabigyan ng saya ang batang iyon.

Kadadating lang ng Christmas BONUS kung kaya ngayon lang mamimili ng mga bagong damit.

Para sa mga nagtatrabaho, isa sa mga pinakamahalagang insentibo na natatanggap nila ang Christmas Bonus. Ito ay ang karagdagang pera na ibinibigay sa mga kawani ng isang pang-gobyerno man o pang-pribadong sektor bago dumating ang Pasko, well kaya nga tinawag na BONUS di ba? Pero, sa hirap ng panahon ngayon, mayroong mga kompanya na hindi na nakakapag-bigay ng nasabing bonus. Dahil sa patuloy na pagbagsak ng ekonomiya dito sa ating bansa, malamang na sa mga susunod na taon, baka gobyerno nalang ang makapagbigay ng insentibong ito. Pero, huwag naman sana. Isa rin ang Christmas bonus sa mga dahilan kung bakit kailangan ni nanay o ni tatay na makipagsik-sikan sa mga taong maaantot na sa mga Department Stores at supermarkets. Dahilan sa huli nang ibinigay ang Christmas bonus, wla silang magawa kundi ang mataranta dahil sa dami ng kailangan pa nilang bilhin at gawin. Kailangan pang ibili ng bagong damit si Junior, kailangan pa ni Nene ng bagong palda o di kaya'y kailangan pa ni Baby ng bagong mga mittens para mag mukang presentable pag humarap sa kanyang mga ninong. Pero, kung wala ka naman nito, ay wala ka na ding magagawa kundi ang umasa na kahit papano, ay may matanggap ka mula sa mga pulitikong manunuyo sa inyong sektor. At yan naman ang pangatlong dahilan kung bakit kailangang dumagsa ng mga tao sa Christmas Rush ang....

Katatapos lang ng Christmas Party.

Normal na sa ating bansa ang selebrasyon ng isang panggobyerno man o pang-pribadong sektor tuwing sumasapit ang kapaskuhan na tinatawag na Christmas Party. At siguro naman alam na natin kung ano ang ibig sabihin ng Christmas Party di ba? Ito yung pagsasaya sa pagtatapos ng klase sa bwan ng Disyembre at pagsisimula naman ng dalawang linggong Christmas Vacation. Sa sobrang tagal nang ginagawa ng isang bata ito, umpisahan mo sa grade one, masyado nang gasgas ang mga tugtog na nagagamit. Dahil nga sa huling bwan na ang Disyembre sa kalendaryo, kahit sabihin mo mang bago palang ang tugtog, dahil mga isa o dalawang bwan pa lamang itong nailalabas sa mercado, eh, sawa na ang mga tenga sa pakikinig nito. Isa ito sa mga dahilan kung bakit nadadawit sa Christmas Rush ang isang tao dahilan sa, sa mga ganitong party kadalasang nagsusuhol - este nagbibigay pala ng mga pampalapad papel nila ang mga pulitiko. Lalo ngayon na mageeleksyon sa 2010. Ito na kasi ang isa sa mga pinaka malaking pagkakataon nila upang tuluyang magpabango sa mga boboto. Lalong lalo na sa mga bagong botante pa lamang na nagkataong kasali sa Christmas party ng isang kompanya. Madalas kasi, kinakailangang pumunta ng isang kawani sa mga ganitong pagdiriwang dahil na rin sa mga pinamamahagi. Ikaw ba naman, bigyan ka ng isang Noche Buena package, hindi ka pupunta? Mejo gasgas na din dito ang mga paraan ng pulitiko na sinasabing "Maligayang pasko po, at magkita po tayo sa eleksyon ha." sabay kindat at papicture. So, in the end, walang magagawa ang mga tauhan ng isang kompanya o sektor kundi ang magpakahirap sa Christmas rush sa isa pa ring dahilan na gasgas na gasgas na... ang mga salitang "REQUIRED o COMPULSARY"

Nagkaroon ng EMERGENCY meeting para sa mga project for next year.

Sa totoo lang, sa kakaunting tao lamang nangyayari ito, pero, since na alam din naman natin na madalas itong mangyari sa kanila, eh, isinama ko na rin. Ano nga ba ang ibig sabihin nito? Ang ibig sabihin lang nito ay ipinatawag ka upang makinig sa walang kwentang sermon ng boss mo, na sa bandang dulo ay mauuwi din sa wala dahil nireject din nya ang suggestion ng lahat ng kasali sa meeting na sya mismo ang nagpatawag. Sa mga panahong ito kasi, masyado nang nagiisip ang mga CHAIRMAN o OWNER ng mga business firms na bumubuhay sa mga kababayan natin na may sobrang taas na pangarap sa buhay. Sa mga panahong ito rin, ipinapasa ng mga nasa UPUAN ang kanilang mga responsibilidad papunta sa kanilang mga empleyado, na pati na ata pamimili para sa kanilang NOCHE BUENA ay ipinasa na sa driver nila. So, in the end, ganun din ang mangyayari tulad ng mga naunang mga dahilan, mahuhuli at mapapasama sa Christmas Rush ang mga nagkakaroon ng dahilan na tulad nito.

At ang huling naiisip ko ay...

Huli na ang pagdedeliver ng remittance para sa iyong pamilya.

Applicable lamang ang huling dahilan na ito para sa mga kababayan nating merong mahal sa buhay na sa ibang bansa nagtatrabaho. Dahil sa hindi tulad dito sa atin ang sweldo nila, minsan, wala na ring magawa ang mga kababayan natin sa ibang bansa kundi ang mangutang. Para lamang may maipadalang panghanda ng kanilang pamilya dito sa Pilipinas. Subalit sa dahilang wala pa din ang sweldo ng kanilang uutangan, napipilitan na lamang silang intayin ang sariling sweldo at iyon ang ipadala sa kanilang mga mahal sa buhay dito sa ating bansa. To the point na ang dating ng remittance nila ay alas-otso na ng gabi ng ika-24 ng Disyembre kung kaya't ang nangyayari ay kinabukasan na lamang naghahanda o di kaya ay halos manakbo na papunta sa pinakamalapit na supermarket at magluto sa sampung kalan para lamang maihabol ang kanilang kakainin para sa Noche Buena.

Sa ngayon, ito ang mga naiisip kong DAHILAN kung bakit napapasama sa Christmas Rush kahit ang mga nakapamili o nakapaghanda na ng mga gagamitin nila para sa ika-12 ng hatinggabi ng a-bente kwatro ng Disyembre. Subalit, ito ay lima lamang sa mga pinaka-dahilan ng tao. Marahil, mayroong sumangayon sa mga dahilan na ito, at marahil ay mayroon ding magisip kung dahilan ba talaga ito at sabihin sa kanilang mga sarili na hindi naman totoong dahilan ang mga ito kundi mga palusot lamang. Pero bago nyo sabihin iyon, itatanong ko muna ito sa inyo. Sa panahon ngayon na mahigit na sa limang bilyon ang populasyon sa buong mundo, sigurado ba kayo na ang lahat ng tao ay namumuhay ng katulad ninyo? Sigurado ba kayo na ang lahat ng taong iyon ay nakakakuha ng kanilang pangangailangan bago o sa takdang oras na kailangan nila iyong mga bagay na iyon?

Mahirap makakuha ng mga kailangan mo o nung mga kinakailangan mo bago o sa takdang oras. Subalit, alam natin na hindi tayo pababayaan noong nasa itaas. Kung kaya't kahit na salantain tayo ng mga bagyo, mga baha, mga pagputok ng bulkan o mga lindol, paktuloy pa din tayong tumatayo. Kahit na nadapa na tayo ng kung ilang beses, ay patuloy pa din tayong tumatawa. Kahit na nasaktan na tayo ng mahigit sa kaya nating bilangin, ay patuloy pa din tayong nagsasaya.

Hindi man ganoong kasarap ang pagkain ninyo sa darating na ika-12 ng hatinggabi ng ika-24 ng Disyembre, basta buo ang pamilya mo, o kasama mo sila, magpasalamat ka na. Dahil hindi lahat ng tao ay nabibigyan ng ganyang pagkakataon. Hindi mo man nakuha ang babaeng gusto mo o ang mga laruan o gadgets na pinagkahiling mo sa taong ito, isipin mo na hangga't ay nakaalalay sayo, at hangga't may buhay, may pagkakataon ka na maangkin ang gusto mo, sa hirap at sa tyaga. Wala man kayong enggrandeng handaan o magagarbong decoration at pagkain sa bahay ninyo, kahit isang balot lang ng pandesal na halos dalawang araw nang nakatabi sa inyong refrigirator, ayos lang. Hangga't kasama mo ang pamilya mo, hangga't tumatawa kayo, hangga't alam mong masaya kayo at hangga't buo kayo, makakamtan mo din ang mga gusto mo. Hindi man ngayong bago mag pasko sa taong ito, sa mga susunod na pasko, maaaring ibigay na ni BRO sayo. Pero hanggang sa makuha mo iyon, wag kang tumigil na mangarap. Wag kang tumigil na magasam. Wag kang tumigil na magsikap. Dahil sa panahong ito na halos lahat ay posible na, ikaw nalang mismo sa sarili mo ang gagawa ng imposibleng bagay na hindi mo matatamo.

Sa ngayon, hindi ko man nakuha ang mga gusto ko, alam kong may tamang oras upang makuha ko iyon. Kaya't hanggang makuha ko iyon, o kahit matapos na makuha ko iyon, patuloy akong aasa na sa kabila ng paghihintay ko, gagawa at gagawa ng paraan ang nasa itaas upang sumaya ako sa buhay na pipiliin ko at sa landas na tatahakin ko.

At sa inyong lahat na makakabasa nitong entry na ito, Maligayang Pasko at Manigong Bagong Taon! Nawa'y maging masaya tayong lahat sa susunod na taon. At nawa'y hindi tayo tumigil sa pagtitiwala kay BRO. Muli, maligayang pasko!

Unfair!

Sa mga oras na isinusulat ko ang entry na ito, ay kakatapos ko pa lang basahin ang entry ni Papa Bear. Amazed ako dahil ngayon or rather this month ko lang nalaman na mag-5-years na pala sila ng kaniyang “irog” (ilog ang tamang “word” pag Hapon ang nagsabi) at amazed din ako na sa mga oras pala na nanggi-gigil ka ke “Mam” Goldilocks eh, kayu na nung iyong kasintahan. Hehehe. Piz! At ngayon ay sisimulan ko na nman ang isang entry ko sa blog na ito.

Pero bago ang lahat, hindi mawawala dito ang isang…

BABALA: (Lahat na lang yata ng mga entry ko sa blog ko ay mayroong babala. Well, mabuti na rin yung ganoon. At least, walang manenermon o magmamaktol sa YM ko sa kadahilanang hindi sila makarelate dahil hindi ako naglagay ng babala.) Ang mga nakalagay dito entry na ito ay puro ka-EMO-han. Ang mga ito ay nangyari lahat sa loob lamang ng apat na araw simula noong ika-14 ng Disyembre kung kelan ko din inayos ang aking NSO certified Birth Certificate at nabili ang Wolkaiser robot ng Magiranger. Ulit, kayo ay binigyan ko ng babala.

Katulad nga ng sinabi ko, ang entry kong ito ay sisimulan ko sa araw kung kelan ako kumuha ng NSO Certified Birth Certificate ko…

Ika-14 ng Disyembre taon 2009

Dahil sa nasabi sa akin ng aking mabuting kaibigan na kailangan ng NSO Ceritified Birth Certificate para sa aking Application for Graduation, wala akong magawa kundi ang kumuha nito. At sa kadahilanang hindi ko rin alam ang aking gagawin, ako’y sinamahan pa ng aking ina upang kumuha ng kopya nito sa munisipyo pa ng Muntinlupa. Maaga kaming umalis ng aming bahay, kung tama ako, mga nasa 5:25 am palang ata, wala na kami sa aming bahay dahil madaming nakuha ng NSO copy sa munisipyong iyon kung kaya’t kailangang maaga kaming makarating upang maaga rin kaming makauwi. Mag aalas-syete na nang kami ay makarating sa naturang munisipyo. Buti nalang at kakaunti ang tao. Subalit sa kinamalas-malasan naman, may flag ceremony pala ang mga kawani ng munisipyo ng Muntinlupa noong araw na iyon. Kung kaya hindi rin ganung kaaga ang naging pagpasok ng mga kawani nila sa kanilang mga pintong dapat pasukan. May musiko (banda o orchestra para sa mga konyo) na tumugtog sa may harap ng Munisipyo na wari mo’y nangangaroling lang dahil puro pampasko na medley ang tinutugtog. Inuna nila ang “Mapula ang ilong na usa na si Rudolf (o kung paano man ang ispeling ng pangalan ng magaling na usa ni Santa Klos na  laging may sipon)”  at sinundan naman ng “Ang unang Noel (na hindi na nasundan)” at pinahulihan ng “Ang munting mananambol (pam pam pam)”. Nang dumating ang mga inaasahang dumating, mga pulis, pulis-trapiko, boluntir, at kung sinu-sino pa, inumpisahan na ang programa. Pinangunahan ito ng isa atang konsehal ng naturang lungsod. Pagkatapos naman ay tinugtog ang pambansang awit ng Pilipinas, na kung saan, kahit ang mga nakapila sa pagkuha ng NSO copy ng kanilang mga dokumento ay tumayo maliban lang sakin. Tinatamad ako eh. Pero nakanta naman ako, kaso sa isip ko lang naman. Sabi nga, it’s da tot dat kawnts. Matapos ng mga pinagsasabi ng isa pang konsehal na abogado din, nagsimula na ang normal na operasyon ng munisipyo. Mag aalas-otso na nang makakuha ako ng form para sa aking aplikasyon. Ang aking ina na ang naglagay ng mga hinihinging inpormasyon sa form na iyon samantalang ako naman ay naghanap ng C.R. ihing-ihi na kasi ako at parang puputok na ang aking pantog. Dito pumasok ang unang “UNFAIR”. Sarado ang palikuran na malapit sa pilahan at ang pinakamalapit na palikuran ay sa kabilang establisyimyento pa na ang layo ay mahigit pa ata sa tatlumpung metro mula sa pinagpipilahan. Pano pa kaya kung hindi ihi lang ang pinipigil ko? Amp! Sa awa ni Bro, nakaraos nman ang pag-ihi ko at umabot sa C.R. Pagbalik ko, halos trenta minutos nalang ang pinaghintay ko at natapos na din ang pagpila ko. Dahil hindi kami kumain sa bahay, kinailangan naming kumain sa MakDo na nasa kabilang panig lamang ng kalsada. Wala nung mga pagkain na gusto ko. At sa kasamaang palad, tanging ang MakTsiken meal lang nila ang meron. Since hindi ko naman gusto yung mga breakfast joys nila. Inabot na kami ng pasado alas-dyes bago pa kami makaalis ng munisipyo ng nasabing lungsod. Saka naman kami nagpunta na sa Pestibal Mol. Mejo lumibot lang kami sa mol na iyon at ako’y bumili naman ng laruan na naman. J Matapos noon ay umuwi na rin kami.

Ika-15 ng Disyembre taon 2009

Dahil sa hindi pala 2 x 2 ang kailangang picture para sa application for graduation, kinailangan kong iedit ang aking picture upang hindi na muling gumastos pa. Passport size pala ang tama at kailangang naka corporate attire at kulay puti ang background. Amp na naman! Pagkatapos kong maayos ang picture, pumunta na ako sa aking eskwelahan upang isumite ang aking aplikasyon. Nang sa hindi inaasahang pangyayari, isang “UNFAIR” na nman ang sumalubong sa akin. Bukod sa “INC” pa din ang mga subject kong na “complete” ko na ng mga isang taon na ang nakakaraan, ang isa kong subject ay wala pang grade. At dahil nawala ang aking grading sheet para sa semester na iyon na kung saan ko inenrol ang nasabing subject na walang grade, wala akong dalang pruweba upang maipakita para patunayan na natapos ko at na may grade ako sa subject na iyon. Saglit lang ako sa eskwelahan ko sapagkat kailangan kong pumunta ulit ng Pestibal Mol upang papalitan naman ang pantalon na binili namin. Masyado kasing masikip halos hindi na ko makahinga at law-law na din ang bilbil ko, hindi na din makagalaw ang dapat gumalaw dahilan sa sobrang sikip. Pati ang mga hita ko, nagmistulang mga suman. Pagdating ko sa Pestibal Mol, naglibut-libot muna ako. Nang isang napaka “UNFAIR” na bagay ang nakita ko. Nakita ko ang isang Japan Version ng nabili kong laruan na Wolkaiser o Centaurus Wolf Megazord na ang presyo ay kalahati lamang ng presyo ng nabili ko na. Bwisit talaga. Pero wala naman akong magagawa kung kaya’t umalis nalang ako sa nasabing tindahan at ipinapalit na ang pantaloon sabay uwi na din.

Ika-16 ng Disyembre taon 2009

Sa pangatlong araw, kinailangan kong bumalik ng eskwelahan upang ayusin lamang ang aking aplikasyon para makagradweyt sa darating na Marso. Naghagilap ako ng mga pwedeng maging pruweba na nakuha ko iyong subject na iyon. At sa awa ni Bro, nakita ko ang aking registration form na may nakalagay na “PROLANG” sa may bandang huli ng listahan ng aking mga subject na naienrol noong semester na iyon. Dinala ko na din ang aking completion form upang patunayan na completed na ang mga “Iglesia Ni Cristo o INC” kong mga subject. At sa kabutihang palad, tinanggap naman. Bale, sa ngayon, ung walang grade nalang ang pinaka problema ko. Buti nalang may excel spreadsheet ako ng mga grade sa aking computer. Kaya itinanong ko nalng kung pwede ba iyon. At sinagot naman ako ng titingnan daw muna. Okey na yon, kesa wala. Umuwi na rin ako pagkatapos ng naturang paguusap na iyon. Kinagabihan, nagpost ng status message si Papa Bear, at sa hindi inaasahang pagkakataon, mejo napalihis ang comment ko kaya pinagalitan ako through YM. Tanggap ko naman ang mga sermon at alam kong mali din ako. Sorry ulit dun sa comment ko Papa Bear.

Ika-17 ng Disyembre taon 2009

Sunod-sunod na araw na akong nagpupunta ng eskwelahan. At sa araw na ito, muli akong nagpunta sa aming eskwelahan upang muling idulog ang pagkawala ng grade ko sa isang subject na natapos ko na. Ipinakita ko na ang printed excel sheet na kopya ng mga grades ko. Tinanggap naman, at sinabi na iccheck pa rin daw. Aus lang sa akin kung iccheck, dahil natapos ko na nman yun at saka, mas ok na yung ganun kesa sa hindi ako mapasama sa tentative list ng graduating students nila. Pauwi na ako nang bigla kong naisipang itext ang aking “ex”. Parang natripan ko lang sa kadahilanang malapit na ang kaniyang kaarawan. Na nang bandang huli, at natapos sa isang kamalian. Kung anu-ano ang nasabi ko. Napunta pa sa puntong nasabi ko sa kanya ang mga nasa isip ko. Na humantong lamang sa isang pagkakamali. Sobrang nasaktan ang inyong lingkod at nawalan na din ng ganang kumain. Mga pasado alas-dos na rin nung ako ay nakatulog sa kadahilanang kinailangan ko pa ng kausap upang humupa lamang ang mga emosyong bumabalot sa akin nung mga oras na iyon. Salamat sa aking kapatid sa choir na si Elise, thanks ng madami bunso at ke Ate Clara na din na hindi ako iniwan at patuloy lang akong kinausap na kung nagkataon na nasa harap ko sya ay malamang na nabatukan na ako ng paulit-ulit hanggang sa matanggal na ang aking ulo. Maraming salamat sa inyo.

Ika-18 ng Disyembre taon 2009

Kahapon, apektado pa din ako ng mga nararamdaman ko noong pagkagising ko. Subalit katulad ng mga nakaraang pagkakataon na ganoon ang nararamdaman ko, hindi ko nalang ipinahalata. Subalit hindi ko pa din nakayang kumain, wala pa din akong gana. Umabot pa sa punto na nagiisip ako kung magpapagupit ba ako o hindi. Nasabihan din ako na EMO daw ako. Pero, sabi ko nga, hindi ako EMO (o yung tulad nung mga nagsusuot ng damit na itim at sinasabing buhay pa sila pero patay na ang puso nila), siguro emotional lang dahilan sa mga nangyari noong nakaraang gabi. Sa sobrang sama ng aking loob, hindi ko kinayang kausapin kahit ang isang A** na nasa iskul noong nakarating ako roon. Dahil baka makapagbitaw ng biro ang nasabing tao eh, hindi ako makasakay at baka makaaway ko lang din. Hanggang sa mga oras na dumating ang aking ina galing sa kanyang Christmas party ay hindi pa din ako nakain. Halos mahilo na ako subalit wala talaga akong ganang kumain. Marahil ay ito talaga ang nagiging epekto ng pagiging broken hearted J Amp! Unfair na nman.

Ika-19 ng Disyembre taon 2009

Sa araw na ito, wala namang gaanong nangyari, maliban sa pagpunta ng aking tiyuhin sa mother’s side upang kunin ang tuta na nakapangako na sa kanila. Hindi ako lumabas ng kwarto habang nandito sila sa aming bahay. Sa dahilang kung kukunin man nila ang isa sa aming mga tuta, eh, ayoko na sanang makitang kinukuha nila. Dahil baka hindi ko na ibigay o di kaya ay umiyak lang ako. Mejo ok na din ang pakiramdam ko ngayon. Hindi na ganoong kasakit yung naramdaman ko noong nakalipas na dalawang araw. Saka, wala din naman akong magagawa dun. Dahil hindi ko pa inunahan yung lalaki. J Sa ngayon, mejo nagpapakasaya nalang ako sa mga pwede kong gawin. Inayos ko nalang kanina yung mga koleksyon ko. Nanood nalang ng anime. At nakipagtawanan sa mga kasama ko dito sa bahay. Napagtanto ko na wala na din akong magagawa kundi ang maging masaya. Hindi ko naman pwedeng hangarin na sumaya ako tapos ay maghirap lang ang iiwanan ng babaeng gusto kong makasama. Ayoko rin ng ganoon. At dahil sa alam kong masaya na rin sya sa piling ng lalaking iyon, wala na kong magagawa kundi ang hilingin ke Bro na sana ay sumaya sila at gumanda ang buhay nila. Sarcasm?? Oo. Pero katulad nga ng sinabi ko, wala na kong magagawa kundi ganoon ang hilingin. Bale, in the end, “UNFAIR” na naman. J

-------------------------------

Lahat naman halos sa buhay, unfair para sa tao. Ito ay isa sa mga dahilan kung bakit ginugusto ng tao na mabuhay pa. Dahil sa excitement na hindi mo alam ang dadating o mangyayari sa buhay mo, at dahil sa challenge o pag-asa na malalampasan mo ang sakit na naramdaman mo dahil sa pagiging unfair ng buhay. Matagal ko nang alam ang mga bagay na ito. Simula noong iwan ako ng babaeng tinutukoy ko. Subalit, kahit na ganoon, tao lang din ako. Nasasaktan, nagmamahal, nagnanais na sumaya, subalit kahit ano pang gawin ko, laging may magpapakahirap para lamang pigilan na sumaya ang buhay ko. Hindi ako nagagalit sa kanila. Dahil sa totoo lang, nagpapasalamat pa ko sa kanila dahil ginagawa nilang masaya ang buhay ko. Tinatapos nila ang boredom ko dahil sa monochromatic na takbo ng buhay ko. At kahit na sabihin man o iparamdam man sa akin na unfair ang buhay. Alam ko na may pagkakataon din at oras na ako naman ang magiging masaya. At ang mga pumipigil naman sa kasiyahan ko ang luluha. Mwahahha(evil laugh)! At kapag dumating ang oras at pagkakataon na iyon, pipilitin kong samantalahin iyon. Para kapag nawala na, wala na akong pagsisisihan tulad ng ngyari sa akin maraming beses na. Para naman sa nagbabasa nito, alam nating pareho na hindi madali ang buhay. Kaya nga gumagawa ang tao ng masama para lang mapadali ito di ba? Pero imbis na umisip ka ng scam o magplano na holdapin ang bangko na malapit sa inyo, bakit hindi mo nalang isipin na darating din ang oras na para sa iyo? O di kaya ay, darating din ang panahon kung saan ikaw naman ang papanigan ng tadhana at ikaw naman ang sasaya? Kahit na sabihin mo pang matagal pa bago mangyari iyon, mas mabuti na na maghintay, kesa dumating sa punto na sa sobrang ata’t mong mangyari ang gusto mo, eh, sa kasamaan pa ang napuntahan mo. At sa ngayon, ang tanging magagawa ko nalang ay ang isipin na kahit ganito ang nangyayari sakin, may darating din na tao na makakapagpuno ng kakulangan sa buhay ko. Pero habang hindi pa nangyayari yun o hindi pa sya nadating, I will continue to expect for the worst, but hope for the best!

At dahil magpapasko na din, batiin ko lang ulit ang babaeng iyon ng isang maligayang kaarawan at maligayang pasko. Sana’y maging kumpleto ang pakiramdam mo sa espesyal na mga araw na ito.

Happy Birthday na din pala kay Bro.

AT SA INYONG LAHAT, MALIGAYANG PASKO. WAG NYONG KALIMUTAN ANG REGALO KO AH. J

Pasko na naman!

Since malapit nang magpasko, mejo gawin naman nating Christmas themed ang entry na ito. At since malamig na din ang simoy ng hangin, ilink ko na din dito ang post ni Papa Bear na Disyembre na naman. 


At uumpisahan ko na din ang aking entry.Alam nating lahat na ang pasko, para sa mga kristyano ay isang banal na araw. Alam din natin na para sa ibang relihiyon, walang silbi ang araw na ito. Pero bakit nga ba ipinagdiriwang at “hindi” ipinagdiriwang ng mga tao ang pasko? Sa totoo lang, napakaraming reson kung bakit, at malamang na hindi tayo matapos kung iisa-isahin ko pa kung ano ang mga iyon. Malamang din na bago ko maisip ang lahat ng reson na sinasabi ko, ay tapos na ang paskong darating at malapit na ulit magpasko for the year 2012. Kaya, mabuti pang magsabi na lamang ako ng ilan.

May tatalo pa ba sa pasko sa ‘Pinas?

Isang linya sa kanta ng isang dalagang singer ngayon na nanalo sa isang tagisan ng kakayahan sa telebisyon. Para sa ating mga Pilipino, bukod sa bertday, bagong taon, semana santa, anibersari, at kung anu-ano pang mga selebrasyon, ang pasko ang pinaka mahalaga. Bukod sa ito ang araw na ipinanganak si Hesus sa mundo (sabi sa Bibliya), eh, ito rin ang araw na nabubuo ang pamilya. Kahit na pamilya sa labas o sa loob. Ito ang pinaka hininintay ng bawat isa. Dahil sa marami ang pagkain at dahil na rin sa regalo.

Ang pasko ay para sa mga bata… lang.

Sinasabi na ang pasko raw ay para sa mga bata… lang. Dahil ito sa tuwa at saya na nararamdaman ng mga bata tuwing araw na iyon. Ito rin marahil ang dahilan kung bakit kahit na pasko, ay nagtatrabaho pa rin ang mga matatanda. Dahil sa paningin nila, para lang sa mga bata ang pasko. Kumbaga, nahihirapan silang magbunyi sa araw na ito dala na rin marahil ng mga problema at mga pasanin sa buhay.

Ahhh… ye… ha…. Bwa.. mya…. (sabay ang pagpalo sa tambol na lata) o ako po ay kasapi ng samahang ganto-ganyan na kumakatok sa inyong mga puso… blah blah blah

Hindi nyo naintindihan no? Punta kayo sa kalsada, sakay kayo sa jip na papuntang Golden City, malamang na makuha nyo ang ibig sabhin nyang nasa itaas. Kung natatawa kayo, malamang ay alam nyo kung ano ang sinasabi o tinutukoy ko dyan. Oo. Ang mga badjao na bigla-bigla lamang sasakay sa jip, magaabot ng sobre na may nakalagay na “Ako po ay kumakatok sa inyong mga puso… blah blah blah” (argh! WALANG PINTO ANG PUSO KO! HINDI NAMAN BAHAY ANG KATAWAN KO NO!) tapos biglang uupo sa may bukana ng jip at maguumpisa nang humataw sa tambol na lata at PVC pipe o di kaya naman ay yung mga naka polong “tsekerd” pa at mga nakapantalon at may bit-bit na mamahalin na bag na magaabot naman sa iyo ng isang flyer na may nakalagay na “institusyon” o “samahan” na kumakalinga raw umano sa mga batang may kapansanan. Minsan, may nakalagay pang “Davao Chapter” (ay amp! Pano kayo nakarating ditto sa Laguna kung galing pa kayong Davao?). Marahil ay isa rin ito sa mga dahilan kung bakit hindi nagdadaos ng pasko ang mga nasa lansangan na ganito. Una, dahil sa sila ay walang makain at namamalimos lamang sila at pangalawa, marahil ay kailangan pa nilang lumipad(kuno) papuntang probinsya kung saan sila nanggaling. O marahil, ang pangatlong dahilan ay dahil sa sila ay kontrolado ng isang malakas na sindekato na nagbabanta sa kanila na may gagawin na masama sa kanilang mga mahal sa buhay kapag hindi sila nagtrabaho o namalimos.

Malayo sa mga mahal sa buhay kung kaya’t Christmas online na lang ang ginagawa.

Sa panahon ngayon, alam natin na hindi sapat ang sweldo sa mga trabaho sa bansa natin. Alam din natin na kaya napipilitang magsa-ibang bansa ang karamihan sa ating mga kababayan ay dahil sa mababang sweldong ito subalit napakataas na presyo ng mga bilihin. Isa ako sa mga biktima ng ganitong pamamalakad sa ating lipunan. Na, imbes na buo ang pamilya ko sa darating na pasko, eh, mukang Christmas online ang mangyayari, para lamang makapag-celebrate kami ng sama-sama. Yung tipong magoonline ka sa isang online messenger, tapos webcam lang at keyboard ang nagbibigay ng koneksyon sa inyong pamilya at sa isang kapamilya mong nasa malayong lugar dahilan sa kailangang kumita o makapag-ipon at makapag-padala ng pera para lamang mapag-aral ka at magkaroon ka ng magandang kinabukasan. Alam ko na hindi lang ako ang nalulungkot sa pasko dahil sa sitwasyon ng bansang ito. Marami pang tulad ko ang pinipilit na lamang ngumiti sa araw ng pasko o halos ayaw nang dumating ang araw ng pasko, o di kaya’y gusto nang laktawan ang araw ng pasko para lamang hindi maramdaman ang sakit, pangu-ngulila at hirap na dulo’t ng pasko. Marahil masaya nga ang araw na ito para sa karamihan, subalit para sa mga tao na ang sitwasyon ay tulad ng sitwasyon ko, isang pangkaraniwang araw na lamang ang pasko. Gigising kapag 12 na ng hatinggabi sa ika-25 ng Disyembre, magbabatian ng “maligayang pasko”, kakain ng konti pagkatapos ay matutulog na ulit. Sa totoo lang, nakakainggit yung mga taong inaabot na ng umaga sa pag-sasaya sa araw ng pasko.

Sobrang dalamhati dahil sa namatayan.

Ito ang isa sa mga pinakamabigat na dahilan kung bakit ang isang tao ay napipigilang magbunyi tuwing araw ng pasko. Alam naman natin kung ano ang pakiramdam ng mawalan ka ng mahal sa buhay hindi ba? Pano pa kaya kung nawala ang iyong mga mahal sa buhay dahil lamang sa isang papel na may nakalagay na “Certificate of Candidacy” bilang header? Hindi ba mas masakit isipin na dahil lamang sa isang 8.5 x 11.5 na papel, nawalan ka ng isang katuwang sa buhay o ng isang anak o ng isang ina o ama? Na nang dahil lamang sa isang posisyon sa gobyerno ay mawawalan ng saysay ang buhay ng isang tao? Na dahil lamang sa isang leather na upuan na de gulong sa kapitolyo ay nauwi na sa wala ang buhay ng isang hindi naman kasali sa alitan ng dalawang makapangyarihang pamilya sa isang probinsya sa Mindanao? Hindi ba napakawalang katuturan na nalagas ang buhay ng mahigit sa 50 na tao dahil lamang sa pag-aagawan ng sa “upuan” na ito? Maraming pamilya ang hindi makakapagdaos ng isang selebrasyon dahil sa pangyayaring ito. Dahil sa isang papel o sa isang pwesto na maaaring kumontrol sa isang lalawigan. Subalit, kahit sabihin natin na isang buong lalawigan ang nakataya sa isang papel o sa isang “COC” hindi makatarungan na ganito ang mangyari. Na pati ang mga taong labas sa usaping ito ay nadawit nang dahil lamang sa kasama sila sa van na kung saan nakasakay ang nagmimithi na magkaroon ng posisyon sa gobyerno. Tulad ng nakakararami, ako ay isa din sa mga sabihin na nating kumokondena sa pangyayaring ito at humihiling na sana ay magkaroon o mabigyan ng katarungan ang mga nasawi sa pangyayaring ito bago matapos ang taong kasalukuyan. Pero sa bagal ng hustisya sa ating bansa na ang motto ata ay “Pera pera lang yan”, mukang matatagalan pa itong kasong ito dahil sa ang itinuturong salarin ay kaalyado ng pinaka-makapangyarihang tao sa bansang ito. Ganito ba ang sinasabi nilang “nothing or no one is above the law”?

*****************************

Pagpasensyahan na ang aking mga hinanakit sa darating na pasko. Alam kong mayroon mas mabibigat pa ang dinaramdama kaysa sa akin, subalit, hindi ko lang maalis sa isip. Lalo pa kung ganito ang ngyari sa mga kapatid nating nawalan ng mahal sa buhay bago tumuntong ang Disyembre. Habang tumatagal kasi ay nagiging astang hayop na talaga ang ibang tao nang dahil lamang sa kapangyarihan o nang dahil lamang sa pera. Alam ko na mahirap ang ating bansa, subalit, hindi dahilan ang kahirapan upang pumatay ka ng mga tao. Hindi ito dahilan upang ang ipakain mo sa iyong pamilya para sa araw ng pasko ay galing sa kasamaan. At lalong hindi ito dahilan upang makipagsabwatan ka sa isang nasa mataas na posisyon sa gobyerno upang mapawalang-sala ka sa iyong ginawa. Mas masarap pa din ang paskong wala ka nang handa pero kasama mo ang iyong pamilya kesa sa magarbo nga ang handa mo sa hapagkainan sa pagsalubong mo sa pasko, eh, galing naman sa kasamaan at pagdanak ng dugo ng mga taong walang kinalaman sa alitan nyo ang ginamit mong perang pambili sa mga pagkaing iyon.

Malamig man ang paskong ito para sa akin, kahit papano ay itinuturing ko pa din ang aking sarili na maswerte dahil, una, hindi kami sa Maguindanao nakatira. Pangalawa, kahit na mejo malungkot dahilan sa kulang ang aming pamilya sa darating na pasko, eh, makakausap pa din namin ang aking ama na nasa ibang bansa sa pamamagitan ng internet. Masaya pa din ako dahil kahit na wala akong girlfriend sa mga pahanong ito, ay mabibili ko naman ang mga laruan na gusto ko. J

At dahil sa hindi ko na alam kung paano ko tatapucn ang entry na ito… Bigla nlang akong mawawala… Pero bago iyon, gusto ko kayong batiin ng Merry Christmas. Nawa’y tama ang inyong magiging hiling para sa taong ito. Tama para sa sarili ninyo, at tama para sa sangkatauhan.

Statements

As promised sa PLURK, I will now be posting a new entry para sa BLOG ko. 

Eto na nman ang inyong walang kwentang lingkod na nagppost ng isang bagong entry sa kanyang blog.

Gumana na naman ang utak ko matapos ang isang bwan ng paghihintay sa isang event na sa huli ay wala namang naging magandang epekto sa akin maliban sa nakasakay ako sa MRT at mejo lumaki ang mga maskels (muscles) ko sa binti. At ngayon, ang pag-uusapan naman natin ay ang mga statements ng tao patungkol sa kanilang mga nararamdaman sa kanilang mga buhay-buhay. Maging ito man ay kasapi sa kapisanan ng mga EMO-dium o ng mga OTAKU o kahit na sadyang isang wirdong tao ka lang na walang magawa sa buhay, sa tingin ko ay kasali ka dito, at malamang ay nagsisisigaw ka na din ng iyong mga statement na gusto mong marinig o kahit mabasa man lang ng kahit 10 lang na tao sa buong mundo.

Before I officially start this entry, gusto ko lang sanang magpasalamat sa mga walang sawang nagv-view ng aking blog. Umabot na po sa 400+ ang views ng aking blog for the past 3 months. Salamat. Thank you. Arigatou gozaimasu. Ano pa ba? Hindi ko na alam ang salamat o thank you o arigatou gozaimasu sa iba pang lenggwahe. Ayun! Gracias. Merci. At madami pang iba. Kung gusto nyong malaman kung ano ang sinasabi ko sa lenggwahe ninyo, follow this link nalang. Yun ay kung maiintindihan ninyo kung ano ang mga sinasabi ko dito. Well, here I go with my nonsenseness again. ENJOY!

Sa panahon ngayon, lalo na't nagkakaroon ng economic crises at mahirap na ding pigilan ang recession na naeexperience ng iba't-ibang nasyon sa mundo, lumalabas ang iba't-ibang mga statements na ginagawa ng kabataan. Karamihan dito ay makikita sa internet. Tulad ng mga facebook accounts, plurk, blogs (na tulad nito), friendster shoutouts at kung anu-ano pa. Isa na sa mga statement media na ito ay ang mga damit na isinusuot natin sa pang-araw-araw. Kung inyong mapapansin, parami na nang parami ang mga nawiwili sa mga ganitong paraan ng pagpapa-abot ng kanilang mga nararamdaman. Siguro the catchy phrase for this is "Giving a Statement" since nagbibigay ka ng iyong statement para sa isang isyu o kahit para lang ilabas ang tingin mo sa sarili mo via different medias available. Kumbaga, kung hindi man marinig ng mundo o ng ibang tao sa mundo ang sigaw mo, at least mababasa naman nila.

Katulad ng sinabi ko kanina, statements are not just made through actions, language o kahit na sa internet shoutout lang. Sa panahon ngayon na halos lahat posible na (pwera na lang ang pagkakaroon ng pak-pak ng isang tao o ang pagkakaroon ng hasang) dahil sa teknolohiya, lumiliit nagiging limited na ang mga boundaries ng tao. From cloning to making artificial heart, from flying through space to diving the trenches of the sea, lahat yan nagawa na ng isang tao (or so, yun ang claims nila).

I myself am guilty of posting shoutouts in different social websites katulad ng friendster, facebook, plurk at blogs. At since I consider myself as a digital designer, kahit sa mga forums na kasali ako, eh, nakikita na din ang mga shoutouts or statements ko. Some online gamers event make themselves heard through the use of the characters, na imbes na "name" talaga ang ilagay, statements nalang nila ang gagawing name ng characters nila dun sa games na yun. I even made a unique design para sa t-shirt ko, hoping to print it someday para unique ang suot ko if ever. And sa wakas, naipaprint ko na din. Please refer to the picture below to know kung ano yung statement na nakalagay sa t-shirt ko.

Mejo may nihonggo 'to ah... :D

As I have said before, full pledged OTAKU ako. And since I am also a Filipino, I decided to go for this design. Very unique? Yes. Yun ang aim ko kaya ako nagdesign ng t-shirt ko. Para kahit na sa t-shirt lang, maipakita ko kung ano ang statement na gusto ko. And since nagkaroon ako ng chance  to print the design na gusto ko, bakit hindi di ba?

As I have said, hindi lang internet ang media para iparating ang gusto mong sabihin sa mundo. There are several ways to express what you think and feel about yourself. You just have to be creative enough to express it. Wag kang matakot sa kung ano man ang sasabihin ng iba. Ano ba ang pakialam nila. At higit sa lahat, ano ba ang alam nila tungkol sa pagkatao mo? Di ba sabi nga, "You know yourself best". So, imbes na nahihiya kang sabihin ang gusto mong iparating, say it with all your might. That also goes kung gusto mong gumawa ng confession, tama ba BIBS? Just be sure na hindi maooffend yung kausap mo, and also, be sure na hindi rude ang sasabihin mo, or else, that won't guarantee your safety as a person, and as  a human being.

Well, since mejo mahaba yung last post ko about sa Hero Nation Convention, I think, I will end this entry here. Baka kasi sabihin nyo na naman na sobrang haba. And with that said, be safe and let the force be with you.

Ciao!~

Hero Nation 2009 (11-30-2009) sa mata ng isang OTAKU - Toy Collector

Disclaimer: Ang lahat ng nakasaad, nakalagay at mababasa nyo sa entry kong ito ay pawang mga opinyon ko lamang. Hindi nito isinasama ang mga sinasabi, kuro-kuro at haka-haka ng iba pang mga dumalo sa pangyayaring ito. Muli, ito ay aking sariling opinyon lamang. Kung sakaling may gustong mag-object na tulad ni Phoenix Wright, you’re all very much welcome to do so. Now, let’s stast this entry.

November 23, 2009 (a week before the said event): Sa mga oras na ito, sa maniwala kayo o sa hindi, hindi na ako masyadong makatulog dahil sa isang napakasimpleng reson. At yun ay dahil sa ang aking isip, katawan at kaluluwa ay sabik na sa event na ppuntahan nito sa pagsapit ng ika 30 ng Nobyembre. Nakakatawa? Oo. Sa totoo lang, nakakatawa ang reaksyon ng aking katawan, isip at ng kung anu-ano pang parte ng aking pagkatao sa tuwing mayroong event na papalapit. Nakabili na din ako ng ticket at halos lahat ay plantsado na dahil sa inayos na namin ang mga dapat ayusin. Alam na din namin kung sinu-sino ang mga sasama sa event na ito. Bukod samin syempre.

November 28, 2009 (2 days nalang, Hero Nation na. Excited na ko.): “Weeee. Last 2 days ng paghihintay”, ang sabi ko sa sarili ko Habang binibilang ang mga oras na nalipas. Inip na inip na ako sa paghihintay. Pati nga sa oras ng subject ko noong araw na iyon, ang iniisip ko, yung mga ilaw, mga cosplayers at mga laruan na makikita ko sa mismong event venue. Sumali pa ko sa HTF o Hero TV Forums para lang makakuha ng mga inpormasyon na maaaring makatulong sa aming pagsagupa sa paparating na event. At dahil nasa Makati ito, malamang na mawala kami. Kaya kinukuha ko na ang lahat ng maaaring magamit na direction para lang makapunta sa event venue. Katxt ko na din ang isa pang OTAKU na tulad ko upang ikumpirma kung pupunta ba talaga sila sa event. At sinabi na din nya sakin na nakabili na sila ng ticket. Pinipilit ko na ding umabsent ang isa sa mga kabarkada at dapat na kasama ko sa event para lang makasama sya at hindi madepress dahil sa naiwan sya. Kinukumpirma ko na din ang isang “senpai” namin o isang mas nakakatanda samin na katropa din naman kung sasama ba sya sa lunes, araw ng nasabing event.

November 29, 2009 (few hours before the event): Bago manahimik ang aking bibig sa dahilang manonood nalng ako ng anime at makikinig ng anime OST, kinailangan ko pang samahan ang aking ina sa pamimili. Umalis pa kami ng bahay upang ideliver ang mga gagamiting kitchen utensils sa mga lola ko. Kinabukasan kasi ay celebration ng kapanganakan ng aking lola sa father’s side, Belated Happy Birthday Nanay. Pagkatapos ideliver ang mga epektos ay dumeretso na kami sa isang mall sa Santa Rosa (we got it all for you!) upang mamili ng giniling na karne na gagamitin para sa mga ihahandang pagkain sa nasabing selebrasyon ng kaarawan ng aking lola. Habang nasa super market ng SM, biglang may umugong na salita sa mga speaker sa loob ng pamilihan. At parang mga uto-utong bata, nagsisunuran ang mga crew o ang mga sales ladies at gentlemen ng mall ng supermarket sabay sabing “…at your service, YES!”. Madami akong ineexpect na bagay kapag nasa labas ako ng aming bahay, isa na rito ang pagsakit at pagloloko ng aking tiyan na hindi naman ako binigo. Sumakit nga ang aking tiyan at ayun nga, takbo sa cr. Buti nalang may dala akong tissue. Well on with the entry. Natapos nga ang aming pamimili at sa wakas, pauwi na. Kahit na mejo mainit, kailangan naming lumabas ng mall. Hindi naman pwedeng dun kami matulog since sigurado na huhulihin kami ng mga gwardyang nanghihipo ng puwet. Well, sa katirikan ng araw, na umabot na ata sa 30+ degrees Celsius ang init ng aspaltadong daan sa hi-way. Sobrang init na kahit umupo ka lang ng kulang isang minuto, eh, siguradong tostado hindi lang ang balat mo, kundi pati laman at kaluluwa mo. Bago umuwi, dumaan na muna kami sa mga muslim na nagtitinda ng mga kung anu-ano sa bangketa upang bumili ng isang digital player na mas orig pa ang CD-R King na nagtitinda ng mga gadgets at brands na ginawa nila. At sa wakas, nakaupo na nga din kami sa jip na ang byahe ay papunta sa barangay kung saan kami nakatira.

November 30, 2009 (1:25 am): Kasalukuyan akong nakaupo sa harap ng aking laptop at nagiisip ng mga dapat gawin Habang may oras pa upang hindi ako makatulog. Nang biglang magring ang YM chat window ko. Ang akin ama, tumatawag! Dali-dali akong tumakbo upang kuhanin ang headset ng pc at kausapin ang aking ama na natawag pa mula sa Qatar. Katulad ng nasabi ko sa ibang mga entry ko, OFW po ang aking ama. Tumawag sya, para pagsabihan ako na matulog daw ako. Sabi ko kasi, hindi ako matutulog dahil sasakit lang ang ulo ko kapag natulog ako dahil kailangan kong magising ng maaga at umalis din ng sobrang aga. Pinagsabihan din ako ng aking ina na kahit papaano daw eh, umidlip ako. Nasa limang minuto kaming nausap ng aking ama habang nagttype ako dahil sa may kausap ako sa YM. Bigla kong naisip na hanggang sa mga oras na ito pla, wala pa kong naihahanda upang dalhin sa event na magaganap sa makati. Kaya naghanda at nagayos na ako ng gamit. Ang aking mga dinala:

-Nintendo DS
-Micro SD Memory Card (1 gb & 2 gb)
-2 ballpen
-3 Cellular Phones (Nokia N70, Motorola L7i, Nokia 3120c)
-Pair of reading glasses
-A bunch of tissue (for the expected stomachache)
-Wallet & coin purse
-Tickets (3 of them, one for SerPol, one for Jep)
-A deck of Magic the Gathering cards (Vampire deck)

Pagkatapos kong maghanda ng mga sa tingin ko ay kakailanganin ko, bumalik na ako sa harap ng aking laptop upang umidlip ng kaunti para magkaroon ng lakas para sa event (in short, sinunod ko din ang aking mga magulang, hindi ba sabi nga, parents knows best).

November 30, 2009 (3:00 am): Eksakto lang ang gising ko! Buti nalang sa sala lang ako natulog nang nakatutok ang electric fan at walang kumot at unan. Naligo na ako agad pagkagicng ko mula sa aking pag-idlip. Malamig ang tubig sa gripo kaya naginit pa ako ng tubig sa aming sumisipol na takure para lamang makapaligo. Ayoko namang umalis ng hindi naliligo. Smells fabulous ako dun pag nagkataon.  Katulad ng aking inaasahan, nagising nga ang aking ina, kailangan din kasi nyang umalis ng mga ala-sais upang kunin ang karagdagang karne para sa handaan kinahapunan. At katulad din ng inaasahan, tinanong sa akin kung nakapaligo na daw ba ako, at kung umidlip daw ba ako kahit papaano. Dahil umidlip ako, taas noo kong sinabi na umidlip ako. Mga nasa 4:45 na akong nakaalis sa bahay dahil sa pag tigil ko sa pagbibihis upang umupo sa trono. Alam nyo na mahirap maging hari, kailangang umupo sa trono pag sumakit ang tiyan. Uminom na din ako ng pangontra bago umalis. Para lang safe. Nagpaalam na ako sa aking ina at tuluyan nang umalis.

November 30, 2009 (wala na sa bahay): Bumaba ako sa jip na aking nasakyan papuntang complex, nang nahalata kong mayroon van na nakaparada sa harapan ng Jabi o Jeybi sa mga slang na kabataan (Babala: huwag baligtarin ang syllables ng “Jabi” o “Jeybi”). Mejo pamilyar ang mukang nakita ko sa van nang biglang kumaway sa akin. Tama! Kakilala ko nga. Lagot ka Jepoy! DURESS ka ngayong araw na ‘to, o baka MIND SLUDGE pa. Dumating ako sa lugar ng hintayan ng pasadong 5:30, ayos lang iyon. 5 to 6 naman ang intayan eh. At hindi ako nahuli. Alam kong nauna sila Kim sa akin sa lugar ng intayan sa may eskwelahan namin. Subalit wala akong nakita sa harapan ng eskwelahan na nakapukaw ng aking atensyon. In short, wala dun ang baka. Papunta na ako sa computer shop na 24/7 na nakabukas nang biglang makita ko ang magkapatid. Nang bigla kong maalala na hindi na nga pla makakasama ang “senpai” namin. Lumitaw na ang araw, at wala pang nadag-dag sa amin kahit isa. Tinext ko na si Bibe at hindi pa din nagrereply. Mga bandang 5:47, may biglang tumigil na jip sa harapan namin. Sa wakas! Dumating din ang Bibe, habang nagsasabi na hindi daw sya nalate dahil ang usapan ay 5 to 6. Tama nga naman. Ang sumunod na dumating ay ang hindi namin inaasahang kasama. Ang isa sa 2 bago na nakasama para sa taong ito, si Kees (hindi ko alam ang tunay nyang pangalan), isa sa mga underclassman namin, na nagkataon ding ka-club namin. Pagkababa nya sa jip, ay biglang nagtxt ang Jepoy, na sinasabing nasa Balibago na daw sya at nagtxt daw sa kanya si Kees at papunta na daw. Kung alam nya lang, nauna pa sa kanya yung sinasabi nya. Sa mga oras na ito, dalawa nalang ang natitira na hinihintay namin. Si Jepoy, at si SerPol. Nakow, sino kaya ang mauuna at ang mahuhuli sa dalawang ito. Malalaman natin. Aba! Isang himala! Nauna si Jepoy. At nakashades pa. Para lang isang bulag na bubuyog na nakastripes na damit. Agad nagkatawanan ang tropa at si Bibe naman, mukang nainggit at nagaya na bumili ng shades upang itago raw ang kanyang mga mata na wala pang tulog. Miniskolan ko si SerPol sa pag-aakalang baka tulog pa. Subalit nagtxt sya at nagsabi na papunta na daw sya. Wala ding nabiling shades ang Bibe at imbes na dumiretso sa meeting place kung saan nandoon ang lahat ng kasama, umihi nalang sa Jabi. Nagtxt ang SerPol at itinatanong kung nasaan na daw kami. Pagbalik namin, ang mga sira ulo, nagmamagic na naman. Wala na atang ibang maisip na gawin. At sa wakas, umalis na din kami papunta sa event venue.

*************************

Sa mga oras na ito, nasa van na kami papuntang Makati ave., mejo naiilang c Kees at madalas na nakatingin sa may unahan ng van. Kami namang dalawa ni SerPol ay kasalukuyang naglalaro ng Phantasy Star Zero habang si Jepoy ay nagkkwento tungkol sa mga walang kabuluhang bagay at nagsisipaghagalpakan naman kami ng tawa na parang mga bagong labas lamang sa isang mental institution. Si Bibe ay parang nabaril sa duck hunt, pikit ang mga mata habang inaabot ang pangarap. Si Kim ay ganun din ang ginagawa. Nakarating na kami sa Ayala, at isa-isa nang nagsisiba-baan ang mga pasahero ni manong na hindi ko malaman kung wala na bang buhok dahil sa panot na o wala nang buhok dahil sa nagpakalbo ng skin head ang design. Sinabi namin kay manong na ibaba kami sa may sakayan papunta sa A-Hall (A-venue Hall) at ganoon naman ang ginawa ni manong. Ibinaba kami sa Makati Ave., sa may estatwa ni Sultan Kudarat daw sabi ni SerPol at itinuro sa amin kung paano pumunta ng A-venue Hall na nasa Kalayaan ave. Mahigit 10 minuto kaming nakatunganga sa kabilang kalye ng binabaan namin, tinatanaw at hinululaan kung sino ang estatwa na nakatayo doon sa may pedestrian lane umaraw man o umulan. At sa wakas, nakapag tanong din ng direksyon kung saan ang Kalayaan avenue. Napagalaman namin sa isang taong nadadaan na didiretsuhin lang pala namin yung daan kung saan kami nakaharap upang makarating sa dapat naming puntahan. Naglakad nalang kami papunta sa event venue sa kadahilanang wala kaming makitang jip na nagdadaan papunta sa nasabing lugar. Ang hindi namin alam, ito na pala ang umpisa ng isang buong araw ng lakaran. Nakarating naman kami sa event venue, maraming salamat sa taong nakakulaw yellow na nagdaan kinatatayuan namin at sa manong guard na nakatambay sa halamanan ng isang hotel doon.

*************************

Pagdating namin sa event venue, mejo pagod at pawis na kami, subalit, katulad ng mga nakaraang mga event, inaasahan na namin yun. Dahil sa mejo malayo pa ang pinanggalingan namin at malayo din ang event venue mula sa aming lugar. Mejo madami na nga din ang tao tulad ng sinabi sa akin ng nauna naming katropa doon. Lagot ka Jepoy, sabi ko naman sau, DURESS ka dito eh. Sa inaasahang pangyayari, hindi nagpansinan ang dalawang dating nagkasama sa isang relasyon, kung itinatanong ninyo kung ano ang ichura nung nauna sa amin sa venue, please refer to the picture below.

Yey Ate Rei aus ang pose mo dito ah!!

Back to the story. Inabot kami ng hanggang 10:30 sa paghihintay palang na bumukas ang pintuan ng event venue at tuluyan na kaming papasuking sa loob. Sumingit nalang din kami, salamat sa taong nasa litrato sa taas kung kaya't mejo napadali ang aming pagpila. Nakadag-dag pa sa init ng araw ang init ng ulo ng mga kasama ko dahil sa isang Naruto cosplayer na wala nang ginawa kundi ang sumabat sa kahit na anong pag-usapan namin. Kahit na balita, anime, o kalokohan. Baka nga kung sakaling nagusap kami tungkol sa mga isyu sa skul, eh, sumabat pa din yun. Amp! Isang napakalaking tinga, meaning, paningit. Upang mabawasan ang init ng aming mga ulo dahilan sa pag-iintay, pinagtripan nalang namin ang mga nakikita naming mga cosplayers. Nakita namin doon si Michael Jackson na mas muka pang isang oversized na mangongotong sa kalsada dahil sa laki ng kargada nyang tiyan. Nakita din namin doon ang isa sa mga Keldon Marauders ng Planar Chaos na kasama si Masked Rider The First na kamuka naman ng isang nagpapasanction tournament ng Magic the Gathering dito sa may sa amin. May nakita din kaming napagkamalan naming si Elgine, hindi dahil kamuka nya, kung hindi dahil sa size ng bewang nya. Peace Elgine! Nang makalipas ang konti pang minuto, sa wakas, pinapasok na din kami. 

*************************

Sobrang gutom na ang nararamdaman namin bago pa man kami makapasok. At nang makalusot kami sa pagkapkap at paghalungkat ng aming mga bag ng mga gwardya na nakasuot ng itim na uniform at maaaring mapagkamalan na kasali sa Alvin Flores Gang, isang event venue na mas maliit pa sa inaasahan namin ang tumambad sa amin. Mausok at sobrang maliwanag. Ganyan ko maiddescribe ang una kong nakita noong makapasok kami sa loob. Katulad ng nakagawian, lumibot muna kami upang makita kung anu-ano ang mga nasa loob, kung anu-ano ang mga stalls, at kung mayroon ba kaming mabibili kung sakaling meron mang nagtitinda ng mga interes namin. Bilang isang toy collector, ang una kong hinanap ay ang GToys at ang WToys, dalawa sa alam kong leading toy seller dito sa Pinas. But, to my dismay, tama, wala nga sila, tulad nang sinabi sa akin sa e-mail noong naginquire ako. Ang mga kasama ko, si Kim, si Bibe, at si Jepoy, ay business as usual. Kumbaga, parang isang mall o supermarket na nagsarado ng ilang araw tapos sabik na sabik na makahawak ulit ng pera, ang pagkakaiba lang dito, hindi pera ang sabik na sabik nilang hawakan, kundi ang mga deck ng Magic the Gathering. Oo. Inuna pa nila yun kesa ang tumingin sa paligid. Hinatak nila ako upang maglaro, at wala naman akong nagawa. Pagkatapos ng dalawang laro, nagpasya ako na ayain muna sila upang kumain. Subalit wala naman akong nagustuhan, kaya sila na muna ang mga kumain. Naglibot pa kami ng mga 1 - 2 oras sa venue, sa pagaakalang mayroon pang mga ilang stalls na hindi nagbubukas noong una naming nilibot ang venue. Subalit, wala! Yun na lahat yun. Wala talagang nagbebenta ng mga laruan na gusto namin. Ang isang pinaka-nakakaagaw lang ng atensyon ay ang CSCENTRAL na halos lahat na ata ng nagiging anime or toy event sa Pinas ay present. As usual, c iyon ang pinuntirya ni Kim. Malapit na kaming umalis ng event venue nang mapansin namin ang isang booth ng Animahinasyon. Isang samahan o isang event noong mga nakaraang araw kung saan ay nagbigay sila ng seminar tungkol sa animation. Dahil walang mabili, at nakakita kami ng tshirt na maaaring maging pruweba na nagpunta kami sa event, bumili kami nila Jepoy, Bibe, at Kees ng tig-iisang tshirt. Na napagkasunduan naman naming isuot sa unang meeting ng club pagkatapos ng event na ito.

Tuluyan na nga kaming umalis sa nasabing event, sobrang disappointed kami. Bukod sa sobrang sikip ng event venue, masyado ring kakaunti ang mga nagtitinda. Pumunta lang ako dun upang bumili ng karagdagang mga laruan sa aking koleksyon. Bago umalis sa A-venue Hall, napagdesisyonan naming pumunta ng megamall para kahit papano, eh, mabawasan ang disappointment namin. Bumalik kami sa nilakaran namin kaninang papunta sa event venue. Mali din ang binigay na direksyon ni Jepoy kung kaya't bumalik pa kami ng isang ulit. Halos malibot na namin ang buong Makati. Sumakay kami ng jip papuntang MRT Buendia Station, at nakiusap kay manong driver na ibaba kami sa may sakayan ng papuntang Megamall. Tumawid kami ng kalye sa isang syudad na sibilisado. Nagmuka kaming mga unggoy na nakaalpas sa zoo dahil sa sobrang inosente namin sa lugar. Naituro kami ng napagtanungan namin kung saan ang papuntang Megamall. Sumakay daw kami umano ng MRT papuntang Ortigas Station tapos maglakad nalang kami pabalik. Lakad na naman. Bago kami makarating sa mismong platform ng MRT, napagalaman naming hindi pala marunong sumakay ng MRT o LRT si Jepoy, at isa pa, hindi din namin alam kung saang side ba ang papuntang Ortigas, sa kadahilanang wala kaming kasama na sanay sa Metro Manila at walang signboard o mapa man lang na nagsasabi kung saan sasakay ang mga tulad naming nawawala na. Buti na lang at may dalawang mag-sing-irog na nandoon upang pagtanungan namin este ko pala. Itinuro naman kami sa tamang lugar kung kaya't nakasakay kami sa tamang tren. Sa loob ng tren ng MRT na papuntang Ortigas, mejo masikip. Marahil ito ay sa kadahilanang rush hour ang oras na iyon. O baka dahil sa madami lang talgang lumayas ng kanilang mga tahanan. Lumipas ang nasa 10 minuto at sa wakas, nakita at natanaw na din namin ang Megamall. Ang problema na lang, kung saan kami bababa. Dumating kami sa istasyon, buti nalang merong napakalaking sign board doon. Kung hindi, malamang ay nakarating kami sa dulong istasyon. Bumaba kami ng tren at naglakad na naman sa isang damukal na staircase. Higit sa 30 ata ang mga hakbang na iyon. Nang makarating kami sa Megamall, sobrang mga lupaypay na kami. Sa pinagsamang init at pagod. Dumiretso agad kami sa food court na nasa ground floor ng nasabing mall. Pagkainom ko ng 3 baso ng tubig, umupo na ako kasama ang nag-alay lakad na kasamahan ko sa event. Nagsiorder sila ng mga pagkain since gutom na gutom na sila, samantalang ako, nanghingi nalang ng french fries kay Kim. Si Kim, ang kapatid nya, at si Jepoy ay sa isang sikat na fastfood bumili ng pagkain, samantalang si Kees at Bibe ay sa isang stall sa food court bumili, at si SerPol o mas kilala samin bilang si Papa Bear, ay siomai lang ang binili. 

Higop pa!!!

Nguya... Nguya... Nguya...

Parang retarded lang ah...

New loveteam nga pla...

Pagkatapos kumain, nagsitayo na naman kami upang maglakad. Oo. Sandamukal na lakad lang ang ginawa namin sa araw na ito. Naglibot-libot sa Megamall, tumingin ng mga laruan sa iba't-ibang stalls at stores na matatagpuan sa mall na ito, at pumunta ng Toy Kingdom. Doon, nagmadali ako sa section na ang itinitinda nila ay Plamo o yung mga Plastic Models. Upang mapawi ang aking uhaw at pagkadismaya, binili ko agad ang dalawang Master Grade na gundam, isang Wing Zero Gundam (Endless Waltz Edition) at isang Strike Freedom Gundam. Priceless ang expression ni Kees nang makita nyang hawak ko ang dalawang gundam model na ito. Hindi ko maexplain, pero priceless.

*************************

Sa wakas, pauwi na kami. Subalit bago kami makaupo sa van, kailangan pa muli naming maglakad papunta naman sa Starmall. Sabi kasi ni Papa Bear, meron daw doong van na byaheng dretso sa Complex. Umakyat na naman kami ng san damukal na hakbang para lamang bumaba sa may bandang dulo. Pagdating namin sa terminal ng van, buti nalang at wala pang masyadong pasahero kaya't nakaupo kami ng mabilis. At mabilis din namang napuno ang van dahil sa nagsidatingan ang tao matapos kaming makaupo. Papaalis na ang van nang biglang tumugtog ang Nobody ng Wander Girls. Kaya nag "nobade, nobade bachu!~" pa kami ni Jepoy. Sa daan, tinamaan na ako ng antok, kung kaya't napaidlip ako hanggang sa pumasok na ang van sa Santa Rosa exit. Sobrang pagod, sobrang antok, sobrang init. Halos d na ko makagalaw pagdating sa bahay, subalit nakaya ko pa namang magonline hindi ko na nga lang kinaya na magpost ng entry sa blog ko. Kaya ngayon ko lang nagawa ito. Well, sa adventure na nangyari sa amin noong November 30, 2009, may mga natutunan ako. At ito ay ang mga sumusunod:

-Una, wag umasa na magbabago pa ang pagiging late ni Jepoy
-Sunod, kung hindi ka matutulog bago ang convention, magdala ka ng shades
-Wag magpapaupo ng babae sa lugar na kita sya ng isang pasaherong lalaki, mababastos lang xa
-Magtanong sa mga estatwa kung saan ang daan, tutulungan ka nila
-Magandang laro ang "Hulaan mo, pangalan ng Estatwa ko."
-Laging magdala ng reference map
-Kung kayang lakarin, wag nang magjip, sayang ang 7 pesos
-Hindi lahat ng gwardyang malalaki ang katawan ay lalaki
-Tingnan mo muna ang muka bago mo tawagin
-Si Voltron ay nabubuo sa pamamagitan lamang ng 4 na Lion (courtesy of Ate Rei)
-Si Naruto ay walang kwentang kausap, lagi kasing nasabat
-Si Astroboy ay nabutas dahil sa isang mic
-Sira na ang Strike Freedom Gundam sa totoong buhay
-Ang duck hunt ay isang masayang laro

-Hindi madaling makita ang ex mong masaya sa mas adik pa sayo (DURESS! Jepoy)

-Masayang maglaro ng chess kung kasin laki mo ang mga pyesa

-Kung pupunta ka sa Metro Manila, siguraduhin mong may isang nakakaalam ng daan

-Filipino time is always Filipino time, no matter where

-Kung toys lang ang habol mo, magpunta ka nalang sa Toy Kingdom imbes na sa Hero Convention

-Kung maninilip ka sa isang babae na naka-mini skirt, be sure na hindi xa nakashort (Malinaw ba un Papa Bear?)

-Ang hotdog ay hindi lang pula, hindi lang brown, meron ding kasing kulay ng balat ng tao

-Buhay pa si Michael Jackson

-Dadating ang araw, may tatapat na sa Haponesang Dilat band, ang Pilipinong Singkit band

-Mas ok pang nakamaskara nalang si Kamen Rider Kuuga at si Kamen Rider Ichigo

-Hindi lahat ng mataba, si Elgine

-At ang pinakaimportante, umiwas sa camera ng cellphone ni Papa Bear, lalo na pag naninilip xa 

ANG KONKLUSYON

Ang mga naganap sa Hero Nation, ay isang malaking disaster. Bukod sa maliit ang venue, at kakaunting mga seller ng mga epektos, masyado ding binigyan ng management ng Hero TV ang mga supporters nila ng "something to look out for". Na sa bandang huli, ay hindi naman nila napanagutan. Masyado nilang inassume na makakayanan nung venue ang dumaraming populasyon ng OTAKU dito sa Pinas to the point na 1900+ sqm lang ang kunin nilang event venue. Masyadong nageexperiment ang management sa mga lugar na pinagdadausan ng event na ito. Sa ngayon, pinagiisipan ko pa kung pupunta pa ba ako sa susunod na Hero Convention o hindi na. Dahil sa huling dalawang Hero Convention na napuntahan ko, isa ngayon at isa last year, masasabi ko na parehong failure ang nangyari. Last year, hindi ganoong kaganda ang event venue. Although, mas ok xa kesa sa event venue ngaun. Tapos ngayon, ayon sa sources ko, nagkaubusan pa daw ata ng ticket sa kadahilanang masyadong madami ang umatend dahil one day event lang ang naganap. Masyado ring madaming butas ang security nila dahil sa madaming nagrereklamo na parang naoffend sila sa mga ginawa sa kanila. Bukod dun, hindi rin ganoong kaganda ang sound system dahil mejo sabog ang sounds. Marahil talagang masyadong enclosed lang ang lugar kaya ganoon ang nangyari sa sounds. Pero sa pananaw ko kasi, based on the conventions I've attended, hindi satisfactory para sa mga event goers na magdaos ka ng isang "One day event" na tulad nito. Or if you do have the plan to do so, be sure that everything is polished, remember, the slightest mistake can ruin the whole party. Be sure that the event venue is big enough to cater the space needed by almost 100,000 people. Since habang nagdadaan ang mga araw, dumarami ang mga nahihilig sa anime. And if you really want to make the event memorable for those who will attend it, don't settle for a one day event only, make it at least two. 

Well, with all those things said, tingin ko pwede ko nang tapucn itong entry na ito, masyado na kasing mahaba eh. At masyado na ding late. Matutulog na ko. Ciao!~