Self-to-self interview

Babala: Ang mga susunod ninyong mababasa ditto ay ginaya ko lang sa ehemplo ko sa pagbaBLOG. Kahit na ito’y sarili kong mga tanong, ang format ay gaya lang. Sabihin nyo man na wala akong originality, wala na kong magagawa dun. Ayaw gumana ng utak ko ngayon kaya nanggagaya nalang ako ng format ng entry. Papa bear, eram muna nung interview format mo ah.

Ang mga susunod nyong matutunghayan ay pawang mga akda lamang ng aking isip na ayaw gumana para makapag post ako ng isang matinong entry sa blog na ito. Habang maaga pa, maari nyong pindutin ang “BACK” button para bumalik sa unang web site na pinuntahan nyo bago ito. Pero kung gusto nyong ipagpatuloy, ayos lang, “YOU’VE BEEN WARNED”. At pakiusap, hwag po kayong umasa na may mga matutunghayan kayong mga kalokohan dito, wala po ako sa tamang wavelength ng pagiisip kung kaya malamang na wala din akong mabitawan na jokes dito.

_________________________________________

Interbyuwer: Magandang madaling araw sa inyong lahat. Sa wakas, may bago na po tayong guest na nakaupo sa ating “SIZZLING” hot seat upang gisahin sa kanyang sariling mantika. Everybody, please a give a BIG HAND to Ran Kei Shiroe.

Ran Kei Shiroe: Uhm… Eow!

I: Kamusta ka naman ngayon?

RKS: Mabuti naman po. Ikaw kamusta ka naman?

I: Mabuti din naman ako. Bago natin umpisahan ang pagtatanong, may gusto ka bang sabihin sa iyong mga tagasubaybay?

RKS: Uhm… *ting!* Ahh oo. Mayroon akong gustong sabihin. Sa mga nagvview sa aking BLOG, maraming salamat. Dahil sa inyong tulong, umabot na po ng mahigit sa 360 ang views sa aking personal BLOG, muli, maraming salamat.

I: Maaari na ba nating umpisahan ang pagtatanong?

RKS: Sige po. Ano po ba ang mga itatanong ninyo? Kung math po kasi, aalis nalang ako.

I: Hahahaha. Nagpapatawa ka ba iho? Kasi sa totoo lang, ang corny ng joke mo. Wala ka na bang ibang baon na joke jan? Well, sige umpisahan na natin. Unang tanong, bakit mo naisipang magBLOG?

RKS: Sa totoo lang po, matagal na akong nagsusulat ng kung anu-ano. Minsan kanta, minsan kwento at madalas mga tula. Upang sagutin ang inyong tanong, nagBLOG po ako hindi para patamaan ang mga kinaiinisan kong mga tao. Kung hindi, upang mahasa ang aking kakayahan sa pagsusulat (o pagttype) at maipakita sa mundo kung ano ang kaya ko.

I: *Aba mukang seryosong kausap itong taong ito.* So, kung ganoon ang iyong intension, hindi ba dapat sumali ka o nagapply ka nalang sa isang peryodiko o di kaya’y sumali ka nalang sa inyong school paper?

RKS: Sa totoo lang po, dati nga akong kasali sa school paper namin, subalit hindi rin ako naging ganoong kaaktibo. Dahil hindi rin naman inilalabas o iniimprenta sa school paper namin dati ang mga saloobin ng mga estudyante na tulad ko.

I: Ahh… Kaya ka sa internet nalang nagpakalat ng iyong mga akda? Ganoon ba?

RKS: Opo. Ganoon na nga.

I: Nabasa ko ang iyong mga entry sa blog, at sa aking pananaw, mayroong pagkakatulad ito sa format ng mga entry ng isang blogger din na itago nalang natin sa pangalang P. MORADA, ano ang masasabi mo dito?

RKS: Ah, isa din po pala kayo sa mga follower ng aking BLOG. Maraming salamat din po. Tungkol dun sa pagkakatulad namin ng format. Hindi ko po itatanggi na may pagkakahawig nga. Siya po kasi ang aking ehemplo. Masama man o mabuti, ehemplo ko pa din siya. Naging guro ko po kasi siya sa isa sa aking mga subject kaya mejo nakuha ko din yung ibang traits nya. At salamat po sa paghahambing. Marahil ay mukang plagiarism ang ginagawa ko, subalit, may mga parte din po ng aking mga post sa BLOG na sariling akin ang format.

I: Walang ano man. Magaganda naman ang mga entry mo. Ayon sa isang entry sa BLOG mo, self proclaimed OTAKU ka? Tama ba?

RKS: Opo.

I: Kung tama ang natatandaan ko, ang ibig sabihin ng OTAKU ay isang taong addicted sa mga computer games, anime, at manga o yung mga Japanese comics. Ngayon ang tanong. Bakit ka interisado sa mga ganitong bagay? Are you trying to escape reality?

RKS: Yes. Otaku po ako. At no. I am not trying to escape reality. Dahil sa totoo lang po, kahit mabuhay man ako sa mundo na puro anime, sa tingin ko hindi ako sasaya. Interisado ako sa mga ganitong bagay dahil sa masaya itong panoorin. Kumbaga, anything is possible po kasi sa mundo ng anime. Pwede kang lumipad, magkaroon ng kapangyarihan at ng kung anu-ano pa.

I: Yes, we are well aware na kahit ano, maaari sa mundo ng cartoons. Pero ano naman ang mga naidudulot nito sayo at sa personal mong buhay?

RKS: Let me just correct you po. Anime isn’t a cartoon. A cartoon is a term used for those moving illustrations on TV na gawa ng western culture. While anime, is a culture itself. It portraits not only the feelings of those who created it but also the soul of the characters itself. It also portraits life. About po dun sa kung ano ang nagagawa nito sa buhay ko, marami na po. Hindi ko na kayang isa-isahin sa dami.

I: Ah, ok. Sorry about the misunderstanding, ngayon alam ko na kung ano ang pagkakaiba ng anime sa cartoons. *Sobrang seryoso naman nito.* Sabi mo, marami nang naidulot ang panonood mo ng anime sa buhay mo, kung maaari at may pipiliin kang isang factor na nagawa ng anime sa iyo, ano ito at bakit?

RKS: Isang factor. Hmmm. Ah! Siguro po, ang pipiliin ko ay yung phases of life.

I: Maaari bang i-elaborate mo? Hindi kasi namin maintindihan eh.

RKS: Ok po. Ang ibig ko pong sabihin sa phases of life, ay yung mga nararanasan ng isang tao sa buhay nya. Katulad po ng sinabi ko kanina, anime portraits life. Sa anime, siguro nga maaari kang sumakay sa mga naglalakihang robot at lumipad o magkaroon ng kapangyarihan. Pero hindi po nawawala sa anime ang pag-tackle sa mga pangyayari sa buhay. Katulad ng kalungkutan, saya at kung anu-ano pang nararanasan natin sa totoong buhay.

I: Ah. Ngayon naiintindihan ko na. Ayon sa aming nakalap na mga information, isa ka din daw toy collector?

RKS: Opo. Isa din akong gamer.

I: Ah. So, lahat pala ng classification ng isang OTAKU, kasama ka? Anu-ano naman ang mga kinokolekta mong laruan?

RKS: Hmm. Marami po, pero mainly, Gundams o yung mga robot. At mga anime characters na nasa nagustuhan kong anime.

I: So, ilang taon ka nang nangongolekta? Anime figures lang ba ang kinokolekta mo?

RKS: Simula po 6 or 7 years old palang ako, humaling na ko sa mga laruan. Lalo na kung mga robots. Pero 9 years old na po ako nung magumpisa akong magisip na mangolekta. Pero sa kasamaang palad, naituloy ko nalang po nung nag-college na ko. At hindi po anime figures lang ang kinokolekta ko, nangongolekta din ako ng mga figures ng Power Rangers at Masked Riders.

I: Bakit naman ang tagal ng gap?

RKS: Hindi po kasi kaya ng pera ko noong bata pa lang ako. Kaya medyo nagkagap sa pangongolekta ko ng laruan.

I: Hindi ba nag-iisang anak ka lang? At ayon dito sa information namin tungkol sayo, OFW ang iyong ama at isang Guro naman ang iyong ina. Hindi ka ba nahingi ng pera pambili ng mga laruan noong bata ka upang makabili ng mga gusto mong laruan?

RKS: Opo, nag-iisang anak lang ako. At opo, isang OFW at isang Guro ang aking mga magulang. Sa totoo lang, nahingi din ako dati, pero alam naman natin ang hirap ng buhay sa ngayon di ba? Kung kaya’t imbes na humingi ako ng pambili ng mga laruan noong mga panahong iyon, nagsikap nalang po akong magipon galing sa aking baon pag may pasok ako sa eskwelahan. Hanggang sa makabili ako ng mga gusto kong laruan.

I: Ibig sabihin ba nito ay hindi ka sinusuportahan ng iyong mga magulang sa iyong mga gustong bilin?

RKS: Sinusuportahan po nila ako. Pero hindi kami mayaman, hindi rin naman dahil sa parehong may trabaho ang mga magulang ko, pwede ko nang hingiin ang lahat ng gusto ko. Minsan, nahingi po ako ng pera pambili ng gusto ko, pero hangga’t maaari, gusto kong mabili yung mga laruan na magiging parte ng aking koleksyon mula sa sarili kong sikap.

I: So, kaya ka laging nagiipon dahil sa ayaw mong pati yung pagkokoleksyon mo eh, problemahin o maisama pa sa budget na para sa pamilya nyo?

RKS: Opo, ganoon na nga. Hindi po kasi kami ganoong kadaling dumating sa ganitong punto ng buhay na masasarap na ang nakahain sa hapag kainan namin. Dumaan din kami sa punto ng buhay na kinailangan pang magsakripisyo ng aking mga magulang para lamang mapagaral ako. Siguro lahat naman ng magulang ganoon ang gagawin para sa kanilang anak. Subalit mahirap mang paniwalaan, bago kami makarating sa ganito, dumanas muna ng hirap ang aking ina sa Hong Kong at tinanggap ng aking mga magulang na magkalayo sila para lang mapaganda ang buhay namin. Hindi ordinaryo o extra-ordinaryo ang kwento ng buhay ng pamilya ko, pero isa lang ang masasabi ko, kahit na ganoon ang nangyari, masaya ako dahil napabilang ako sa pamilya ko.

I: Ok. Bago tayo magtapos at magkaiyakan, ano ang masasabi mo sa mga bata ngayon na sinisira lang ang kanilang mga laruan at ginagastos lamang ang kanilang mga baon sa pag-susugal na nahahantong kadalasan sa kasiraan ng kanilang mga buhay?

RKS: Maraming bata ngayon ang wala kahit isang laruan. Sa panahon ngayon, maswerte ka na kung makahawak ka pa ng laruan sa pagkabata mo. Dahil sa hirap ng buhay, kahit mga batang nasa 7 taon pa lamang, eh, nagtatrabaho na. Para naman sa mga batang nahuhumaling sa sugal, maniwala man kayo o sa hindi, dumaan din ako sa ganyan. Subalit naalis ko din sa sarili ko. Walang magandang maidudulot ang pagsusugal o kahit ang pagpapakalasing at paninigarilyo sa buhay nyo. Habang maaga pa, iwasan nyo na at baguhin nyo ang nakasanayan nyo.

I: I totally agree with you on that. Lahat naman talaga tayo nadating sa ganyang phase ng buhay. Lalo na ang mga lalaki. Para naman sa mga gustong magumpisa ng koleksyon, ano ang masasabi mo sa kanila?

RKS: Hindi ganoong kadaling magsimula ng koleksyon. Sobrang gastos. Pero ito lang ang tatandaan nyo, kahit na husgahan pa kayo ng ibang tao, hangga’t walang mali sa ginagawa nyo, wag kayong mahihiya. At kung mayroon kayong gustong isang bagay na hindi kayang ibigay ng mga magulang nyo, wag kayong mainis o magalit sa kanila. Imbes, pagipunan nyo yung bagay na yun. Bilhin nyo sa pera na galing sa pagsisikap nyo, kahit pa sabihin na inipon nyo lang yung pera na yun mula sa baon o pocket money na ibinibigay sa inyo ng mga magulang nyo kapag may pasok kayo sa eskwelahan. Pero bago kayo bumili, isipin nyo din ng mabuti kung gusto mo ba talaga iyong bagay na yun. At kung kailangan mo ba talaga.

I: Hindi ako masyadong agree sa sinabi mo, pero wala naman akong nakikitang mali kasi pinagsikapan mo din namang maipon yung baon mo. To the point na hindi ka na nakain ng snacks sa school para lang mabili yung gusto mo.

RKS: Yun po yung point.

I: Last question, seryosong tao ka ba talaga by nature?

RKS: Hindi naman po, nagkataon lang na wala sa tamang direksyon ang utak ko upang magbato ng mga jokes sa mga panahong ito.

I: Ok, last but not the least, can we have a parting message?

RKS: Mejo mahaba na po yung mga nasabi ko, pero, may sasabihin pa ako. Kung ihahambing ang buhay sa isang bagay, siguro, pinaka-maganda nang ihambing ito sa isang anime. Hindi lahat ng gusto mo nakukuha mo, and definitely hindi lahat ng bagay na mangyayari, aayon sa mga kailangan mo, pero everything has its own purpose. Hindi man natin alam kung ano iyon, may ibang nakakaalam kung para saan ang mga nangyayari sa buhay natin. And isa pa nga pla, sa November 30, 2009, nasa A-venue Mall ako, attending Hero Nation 2009 Anime Convention. See you there!

I: Maraming salamat sa pagbabahagi mo ng mga insight mo sa amin, ngayon mas maayos na ang pananaw ko tungkol sa Anime at medyo naiintindihan ko na din ang mga tumatakbo sa isip mo habang ginagawa mo ang mga entry mo sa blog. Ipagpatuloy mo lang ang pagbBLOG and good luck sa career mo in the near future.

RKS: Thank you po.

I: Walang ano man. And with that said, Ran Kei Shiroe everyone, again, let's give him a big round of applause.

Ang mga problema ng isang Graduating Student

ANG SABI KO SA PLURK KO, "MAMAYA, SINCE 1:54 AM NA, PA AKO MAGPOPOST NG BAGONG ENTRY SA BLOG KO". NGUNIT, SUBALIT, DATAPWAT, MAY NAKITA AKONG ISANG POST SA AKING MABUTING EHEMPLO NA NAKAPAGTRIGER NG AKING PAGKAMALIKHAING KAISIPAN AT NG MGA MASKELS (muscles) KO SA MGA DALIRI NA WALA NANG GINAWA KUNDI PUMINDOT NG MGA LETTER AT NUMERO SA KIBORD NG AKING KA-LAPTAPAN.

Tapos na naman ang isang laban ni Pacquiao. At hanggang sa mga oras na ito, malamang sa malamang na mayroon pa ding mga nagbubunyi dahil sa nanalo sila sa pustahan nila sa kanilang mga kapitbahay na pumusta kay Cotto at dati ring pumusta kay Hatton. At natural, mayroon pa ding mga nagsisisi dahil sa hindi sila pumusta kay Paquiao. Well, congrats kay Pacquiao. Pati si Kim, umalma kahapon nung napagusapan naming yung laban nila Kuto at Pakyo sa jip. Umpisahan na ang kawalang kabuluhang post na ito. Sabi nga ni Mani Pakyo, Watir is gud, bat pur mi, dhers samting mats bitter, yu kno?

Para dun sa mga hindi nakakaalam, graduating na ang inyong walang kwentang lingkod. Huling umaatikabong semester ko na ito sa kursong Computer Engineering. Oo, sa wakas! Pagkatapos ng labing-limang (15) taon sa pagpasok sa paaralan ng walang pahinga kundi ang bakasyon lamang, makakatapos na rin ako sa wakas. Pero, ano nga ba ang hirap ng isang graduating student na tulad ko?

1. Problema sa Thesis Documents + Thesis Prototype

Para sa mga hindi nakakaalam kung ano ang isang thesis document, ipapaliwanag ko. Ito ay yung mga dokumento na kailangan ng isang estudyante na naka-enrol sa thesis para depensahan ang kanilang (kaniyang) thesis prototype. At dahil sa isa akong Enhinyero ng mga Kompyuter, mejo pinagsama-samang proyekto mula mga kurso sa *** ang kasama sa aming thesis. Pwera sa pagluluto. At dahil sa graduating na kami, halos wala na kaming bakasyon sa Disyembre. Sa umpisa pa lang ng pasukan, kailangan na agad na ipasa ang isang daang porsyento ng aming proyekto. Kasama na rin ang baku-bakong document ng aming thesis. Kung hindi, malamang na hindi kami makagradweyt o kahit makapagsuot man lang ng itim na toga sa katapusan ng semestreng ito.

2. Dahil mas konting araw ng pasok, mas kakaunting ipon

Para sa isang katulad ko, na umaasa lamang sa baon para sa kanyang panggastos sa pambili ng mga laruan na gusto nya at pangsustento sa online na laro nya, mahirap magkaroon ng tatlong araw na pasok sa loob ng isang linggo. Bukod sa nakakatamad dahil mas marami pa ang araw na walang pasok kesa sa araw na may pasok, mas mahihirapan din akong magipon ng pera para mabili ang mga gusto kong bilin. Sasakit din ang ulo ko sa kadahilanang malamang sa oo na hanggang buong dalawang araw akong nakatitig sa LCD monitor ng aking laptop, nagiinternet. Siguro nga masarap ang buhay na ganito. Pero mas masarap ang buhay na may pera. Di ba? Ang umangal, itatali ko sa poste at lalagyan ko ng sandamukal na pulang langgam sa shorts. Bahala kayong mangamatis yan. Hahaha.

3. Pag-aalala sa kung anong trabaho ang makukuha

Sa panahon ngayon, na halos lahat, nasa recession, nag-aalala na talaga ako kung anong trabaho pa ang makukuha ko pag gumradweyt ako. Sa mga panahong ito, alam natin na madaming job mismatch na nangyayari para lamang magkatrabaho at tumulong sa pamilya, pero, baka sa oras na gumradweyt ako, baka pati job mismatch wala na din. Sa sobrang dami ng mga naghahanap ng trabaho, at sa sobrang unti ng mga pwedeng pagtrabahuhan, baka pag dumating na yung oras namin na tumanggap ng papel na nakarolyo at may nakalagay na “DIPLOMA” sa may banding taas, malamang na wala na ding maging silbe iyon dahil sa nangyayari sa bansa. Doon sa mga gagradweyt din na tulad ko sa dadating na taon, siguradong mayroong mga titiisin nalang kahit ang magpaalila sa mga mayayaman na malalaki ang tiyan at tumatalo ng “INDAY” para lamang magkaroon ng ipangkain at ipangsuporta sa pamilya. Hindi sa minamaliit ko ang trabahong iyon, marangal na trabaho iyon, pero wag nalang nating isama yung amo sa marangal, pero, mas ayos kung gagamitin mo yung napagaralan mo. Yung tipong kapag tinanong ka sa interbyu ng isang yaya, ang isasagot mo ay mga kods sa Biswal Beysik o sa Dyaba.

4. Problema sa babae o lalaki, in short Lovelife

Malamang natatawa kayo sa mga nababasa nyo. At hanggang dito, malamang na humahagalpak kayo sa tawa. Sige lang tawa lang. Kakarmahin din kayo. Hehehe. Itatanong nyo siguro sa mga sarili nyo habang nakaupo sa mga nagiinit na upuan o sahig at binabasa ito kung bakit naging problema ng isang gradweyting na estudyante ang problema sa pag-ibig. Sige, ipapaliwanag ko. Kahit na ako mismo ay olats pagdating dito. Kung iisipin natin, ano ba ang pinaka-nakakagulo sa pag-iisip ng isang tao? Bukod sa pamilya, sa pera, hindi ba pag-ibig na ang susunod dun? At kapag iyon na ang pinroblema mo, panigurado, sira ang diskarte mo sa lahat ng bagay. Malamang din na hindi ka makakain para lamang iteks ang iyong irog, palangga, kasintahan, GF/BF, girlfriend/boyfriend, nobya, syota, lengua es tofada, pasta, tuna in oil, o kagums-to-gums ng isang damukal na sorry o para mas nakakaantig ng puso, paumanhin o patawad (mas mahaba nga naman kesa sorry). Na maaari ring maging dahilan ng pagbaba ng iyong mga grado sa eskwelahan. At pag-aalala na baka bumagsak ka sa iyong mga asignatura kung kelan pang gradweyting ka na.

5. Araw-araw, oras-oras, segu-segundong itinatanong sa sarili kung “Gagradweyt ba talaga ako?”

At dahil sa nakarating ka sa puntong ito, pumasa ka sa mga naunang mga asignatura mo sa eskwelahan. Malamang na sumipsip ka din sa iyong guro at halos pumayag mapisil ka ng propesor o titser mong berde ang dugo sa balikat o sa biceps para lang pumayag na pirmahan ang iyong clearance ng walang kung ano pa mang requirement o pirma ng inyong presidente sa subdyek na yun. Malamang din na narinig mo na ang iyong mga kaklase na pinaguusapan ang inyong guro na may asawa na at sinasabing gusto nilang makatabi sa pagtulog ang gurong iyon. At lalong malamang na nasermunan ka na ng iyong guro sa kadahilanang lagi kang nakatingin sa labas ng bintana at pinapanood ang mga tao na naglalakad habang wala ka namang maipasang gawaing bahay o homework. Sigurado din ako na bumagsak ka na ng kung ilang ulit sa major exams mo sa mga subjects mo at halos mahimatay na ng paghihintay ng deliberasyon o ng grado mo para sa buong semester. At sa mga oras na ito, nagtatanong sa iyong sarili kung talaga bang gagradweyt ka. Kung oo ang sagot mo sa lahat, ang swerte mo naman! Akalain mong kaparehas ng naranasan ko ang naranasan mo. Hahaha. Hindi mo maaalis sa isang estudyante na ganyan ang maramdaman. Pagkatapos ba naman ng kung ilang pagsusulit, proyekto, resitasyon at gawaing bahay na ibinato sa iyo ng titser o propesor mong halos lagi nalang nakikipag-tsismisan sa labas ng klasrum nyo. Tatlo nalang ang nakikita kong dahilan kung bakit mo hindi itatanong yan. Una, sigurado kang sumipsip ka na ng todo at sobra pa sa iyong mga guro para lamang ipasa ka nila sa kanilang mga subject ng walang kahirap-hirap. Ang pangalawa, sigurado kang ang lahat ng kinopya mo sa katabi mo noong habang nagsasagot kayo ng inyong pagsusulit, mahaba man o maikli ,at noong nagsasagot ka ng iyong eksaminasyon ay tama. Sa makatuwid, isa kang parasitikong nasa labas. Hehehe. At ang huli, ang pangatlo, anak ka ng may ari ng iskul at sa oras na ibinagsak ka ay maaaring masipa sa inyong eskwelahan ang titser mong ang pagtuturo lamang ang tanging pinagkukuhanan ng pangtustos sa kanyang sanggol pa lamang na anak. Kung nasa tatlong iyon ang dahilan mo, sige, kumbinsido na akong hindi ka nga kinakabahan.

----------------------------------------------------

Sa totoo lang, mahirap ang buhay ng isang gradweyting na estudyante. Mas mahirap pa kung nasa kolehiyo ka. Kung sa high school, mejo tsill ka lang, at sa elementary, basta pumasok ka at makinig ka sa mga itinuturo sa inyo, eh papasa ka. Sa kolehiyo hindi ganoong kadali. Sipag at tyaga ang kailangan. Kailangan ding magbuwis ng buhay ng mga lamok habang sinisipsip nila ang iyong dugo at pinapatay mo naman sila sa pamamagitan ng paghampas ng kamay habang nagawa ka ng assignment mo. Kailangan ding tumagas ang pawis mo sa pagreresearch at pagngongopya ng sagot habang nagbabantay ang titser mo sa harap nyo. At ang pinakamasaklap, kailangan mo ding bumili at magpaxerox ng mga modyul na gagamitin ng isang araw at pagkatapos ay itatambak nalang sa kwarto. Lahat iyon ay kailangan mong maranasan at indahin para lamang makaabot sa puntong katulad ng inabot ko at ng mga nauna sa aking. Mahirap, pero, magpasalamat ka nalang kay BRO kung makalusot ka sa mga dapat lusutan. Magpasalamat ka nalang din at kahit papano, nakakabangon ka pa din kahit may mga kaklase kang pilit kang ibinabaon sa masasamang salita nila laban sayo. Magpamisa ka. At mag-novena. At ang pinaka-dapat mong gawin, magpasalamat ka sa iyong mga magulang. Kahit na sabihin mo pang ikaw ang nagpaaral sa sarili mo, magpasalamat ka pa din! Dahil kung hindi sa kanila, malamang wala ka sa kinalalagyan mo ngayon, at wala ka ding nakuhang ganyang karangalan sa paaralan.

Mejo mahaba na itong post na ito. Hanggang dito na muna sa ngayon. At hanggang sa tuluyan kong makita ang pangalan ko sa “graduation list” sa eskwelahan namin, malamang na itatanong ko sa sarili ko paulit-ulit yung pang-limang problema ng isang gradweyting istudent. Hehehe.

Ciao!~

Dream vs. Reality

Wala na nman akong magawa. Isang araw na naman ang lumipas na nakatunganga lang ako sa harapan ng aking laptop na mag tatatlong araw nang bukas. Sa mga oras na ito, ang time counter sa internet connection ng laptop ko ay 2 days 22 hours 52 minutes 06 seconds. Sa mga panahong ito, since bukas ay may klase na ko, nagpapahinga ako. At dahil sa simula pa nung linggo ay masama na ang pakiramdam ko, hindi pa ko naliligo simula noon. Sa totoo lang, pati ako nababahuan na sa sarili ko ngaun.

Dapat, ang post na ito ay noong isang linggo pa nakapost. Pero dahil nga sa masama ang pakiramdam ko sa mga nagdaang mga araw. Ngayon ko lang nagawa ito. Nagpapainit pa ako ng tubig para lang makapaligo ngayon. Hahaha. Nonsense words. Wala lang akong masabi. Hahaha. Pero mamaya pagkatapos kong maligo, I will be posting relevant words. Xempre relevant dun sa topic title natin. Ay sandali nga pala. Bago ma-misinterpret nung mga babasa nito, ipaliwanag ko lang. Oo nasa tatlong araw na akong hindi naliligo (dahil nga sa masama ang pakiramdam ko) pero hindi ibig sabihin nun na hindi ako naglilinis ng katawan ah.

Well, enough with the useless words and on with the post. Tapos na din akong maligo eh. Hahaha.

Well hindi lang nman dito sa Pinas naririnig yung gesture na "reality bites" di ba? And I know most of those who will be reading this post know that this gesture is beyond true. It really happens in our lives. Lahat na ata ng tao, kahit bata, nakagat na nyang lenchak na "reality" na yan. Kaya nga ba ang daming nalilihis ng daan eh. Na imbes na sa reyalidad mabuhay, mas pinipili pa nilang sa pangarap nalng maglagi ang mga isip nila. Lalo na yung mga nasaktan ng sobra-sobra. Kumbaga, parang defense mechanism ng mga utak nila yun. At kung tama ako, ang tawag dun scientifically ay withdrawal. To make long things short, those who experience it refuses to believe things that are almost at their line of eyesight. Mas gusto nilang paniwalaan yung mga bagay na ang akala nila ay tama. I for one experience that. Pero dating-dati pa yun. Saka hindi ganung katodo yung withdrawal na nangyari sakin. Kaya hindi din masyadong halata.

Well, we know what dream is naman. So I think wala nang masyadong dapat ipaliwanag about dun. Pero aminin man natin o hindi. Once in our life, inisip nating mabuhay sa pangarap. Makuha yung dream job natin, makilala yung dream girl/guy. Makalipad. Maging super hero. Maging isa sa Maskman o maging si Ultraman. Minsan, kung otaku ka (kung anu un? Click here), pinapangarap mong kasama ka dun sa paborito mong anime. Matapos ang buhay mo ng katulad ng kung pano natatapos ang mga anime na pinapanood mo, makasakay sa isang Gundam o di kaya naman, magkaroon ka ng mga kapangyarihan tulad ni Lelouch ng Code Geass o ni Yuuji ng Shakugan no Shana.

Pero sa totoo lang. Kahit ano pang gawin natin, reality is indeed reality and dreams are indeed dreams. Kahit ano pang gawin natin, hindi natin mapagpapalit yung dalawang yun. Oo. Reality bites, and truth hurts. Masaya nga ang managinip. Masarap ang pakiramdam. Pero, di ba mas ok kung sa reyalidad ka mabuhay. At malaman mo ang mga tama at mali sa mga ginagawa mo. Kesa sa nabuhay ka nga sa panaginip mo. Masaya nga, masarap sa pakiramdam, pero hindi mo nman alam kung ano ang totoo sa hindi.

In a way, merong advantage ang panaginip kesa sa reality. Pero, katulad nga ng sinabi ko kanina, dreams are only supposed to be dreams. And reality is reality. Pagbali-baligtarin mo man ang dalawang ito, walang mararating. Mawawala ka lang sa tamang landas mo sa buhay. Ok lang na gawing inspirasyon ang mga panaginip o ang mga pangarap sa buhay. Pero hindi tamang maubos ang oras mo sa buhay ng dahil lang sa panaginip o sa pangarap mo. Hindi tamang mabuhay ang isang tao sa reyalidad ng sarili nyang pangarap o panaginip.

Siguro nga, tao lang tayo kaya nangyayari yung mga ganung bagay. Pero kahit na ganoon ang nangyayari sa buhay ng isang tao. Alalahanin natin na madaming nakasuporta satin. Nanjan ang mga kaibigan at ang mga magulang natin. Kung sa tingin man natin na iniwan na tayo ng lahat. Hangga't hindi nating iniiwan ang sarili natin, hindi pa rin natin masasabing nagiisa tayo. At mahirap mang hindi umasa sa pangarap at panaginip, sa tingin ko, mas ayos na na mahirapan tayo dahil sa hindi pag-asa kesa sa umasa nga tayo pero masasaktan din tayo sa bandang huli.

Pagpaxenxahan nyo na kung medyo magulo ang post kong ito. Wala pa sa tama ang takbo ng utak ko eh. Hehehe.

Pero kung ikaw ang papipiliin, between Dream vs. Reality, would it be dream? Or would it be reality? But, may it be dream or reality, don't forget that no matter what hardship(s) life may bring, laging merong taong handang umalalay sa atin. So, until then....

Ciao!~