Mga gawain ng graduating students

WARNING: Ang mga susunod na mababasa nyo dito ay pawang ayon lamang sa aking mga puna. At dahilan na rin ng aking malikot at makulit na imahinasyon. Maaari na po kayong tumigil at i-click ang back sa mga oras na ito upang maiwasan ang pagtaas ng inyong mga kilay at pag-pula ng inyong mga muka. Kung kayo po ay mayroong violent reactions o mga hinanakit, maaari po lamang ay kumuha muna ng health certificate mula sa pinakamalapit na health center at saka magreklamo sa blog na ito sa pamamagitan ng comments.

Graduating students, seniors, super-seniors, candidates et cetera. Ganyang tawagin ang mga nagtatapos sa kanilang panahon sa paaralan. Kahit na galing ito sa elementarya, sa high school o kahit sa kolehiyo. Subalit, ano nga ba ang mga ginagawa o ang mga kalimitang ginagawa ng mga magsisipagtapos sa kani-kanilang mga paaralan kapag wala silang klase o kaya’y kapag nag-hihintay sila para sa kanilang susunod na klase? Sa entry na ito, sasabhin ko ang kalimitang nakikita kong ginagawa ng mga estudyanteng magsisipagtapos na. At dahil sa isa din ako sa kanila, eh, masasabi kong ginagawa ko rin ang ilan sa mga ito. So, umpisahan na natin ang pag list ng mga ito.

At number 5… Maglaro ng PSP o ng Nintendo DS

hala sige... Forward-Forward-Up-Down-A-B-A-B =))

Dahil sa ang technology ay accessible na sa lahat ng edad sa kasalukuyan, hindi na rin nakakapagtakang makakita ka ng PSP o ung Pleysteysyon Fourtable o ng Nintendo DS (Dual Screen) na hawak ng bawat estudyante. At naglalaro ng Tekken 6 o ng Nintendogs habang nasa loob ng isang aircon na room. Kahit sa isang public school man yan o mas lalo na sa isang private school. Ito na ata ang pangunahing laruan o paraan upang maglaro ng paborito mong computer game sa loob ng skul. Sa kadahilanang hindi naman madadala ang isang arcade upang magkarera at magdrift lang o ang isang 14” (inches) na TV at isang family computer upang magpalipas lamang ng oras para hindi mabagot sa paghihintay para sa next subject. Isa rin ito marahil sa mga dahilan kung bakit mas maraming nabagsak sa kanilang mga exams, dahil imbes na magaral ng ibinigay ng professor na hand-out, eh, nagpapalevel ng kanilang mga character sa Monster Hunter.

Sunod, ang nasa number 4… Makinig ng musika mula sa kanilang mga Mp3 o Mp4 player

I think I'm in-love... I think I'm in-love... with L... este You... =))

Mura nalang ang mga mp3 o mp4 players ngayon. Sa isang one stop media shop, sa halagang 300 piso, ay mayroon ka na agad na  isang mp3 player na expandable pa ang memory o yung nalalagyan ng memory card. Ang pakikinig sa musika ay isa na marahil sa pinakamatandang paraan upang magpalipas ng oras. At hanggang sa mga panahong ito na tinatawag nang computer age, ay mabisa pa rin itong paraan dahil mas mura at mas maliliit na ang mga aparatong may kakayahan upang magpatugtog ng musika. Mas madali na rin itong gawin sa kasalukuyan dahilan sa ang mga aparatong ito ay kadalasang di-baterya lamang o di kaya nama’y mayroon nang mga “built-in” na baterya kung kaya’t nagiging mas mura at konbinyente na rin ang paggamit sa mga ito.

Ang nasa number 3… Pagcha-charge ng baterya ng cellphone, ng mp3 etc.

Oops full na ata

Halos lahat ng tao ngayon sa Pilipinas ay mayroon nang cellphone or cellular phone. Kahit nga yata isang nanga-ngalkal lamang ng basura sa estero ay mayroon nang cellphone na N70. Oo. Tama kayo sa nabasa nyo. N70! Yung Nokia na cellphone na mayroong 3G o 3^rd generation technology na kayang kumuha ng video mo habang may kausap kang nakavideo din. At dahil mas mura na rin ang mga bateryang rechargeable ngayon, mas madalas pang may dalang mga charger ang mga estudyante kesa sa mga bolpen na mas kailangan nila sa kanilang pagaaral. Para sa kanila mabuti nang makalimutan ang bolpen o ang assignment na pinapapasa ng kanilang guro kesa ang makalimutan nila ang kanilang mga charger. Baka kasi mawalan ng charge ang mga baterya ng mga cellphone o na dala nila. Kung kaya’t isa ito sa mga pinakamadalas na ginagawa ng isang graduating student kapag nasa skul siya. Bukod nga naman sa tipid na sa kuryente sa bahay, pwede pang makipag-chismisan habang inaantay na mapuno ang karga ng battery. At hindi lang ang mga graduating students ang gumagawa nito. Lahat halos ng mga estudyante. Maliban sa isang kabarkada ko na walang cellphone.

Sa wakas malapit na tayo. Ang nasa number 2… Maglaro ng kahit na ano pa man

Drift paaaaaa!!

Magic the Gathering

Dahil sa sobrang nakak-bore kapag nakatunganga ka lang dahil sa time gap ng natapos mong subject at susunod mong subject, kadalasan naiisip na lang ng mga graduating students o ng mga estudyante na maglaro o magdala ng laruan na alam nilang makakapawi ng katamaran sa kanilang mga katawan. Maaaring ito ay isang Radio Controlled car na gumagamit ng tatlong AAA battery para sa mismong kotse at dalawang AAA battery para sa remote, o di kaya nama’y isang deck ng picture cards upang ilaban sa ibang deck. Maaaring iniisip ninyong hindi nangyayari ito. Subalit maniwala kayo sa akin, malamang na hindi nyo lang nakikita. Sa ibang mga lugar, lalo na dun sa mga sobrang curious na estudyante hindi lamang ito ang pagpipiliian nilang libangan. Minsan, ultimo “apoy”, pinaglalaruan nila. Oooopppss... Bago ka magisip ng masama at itaas ang kabilang kilay mo na hindi pa nakataas, liliwanagin ko muna. Imbis na maglaro, naninigarilyo na lamang sila. Pero dun sa ibang nakuha ang ibig kong sabhin, quiet nlang kayo. J

At ang pinakamadalas na gawin ng mga graduating students… Matulog

tulog na tulog ah... 

Bilang isang graduating student, ibig sabihin nito ay natapos mo na ang karamihan sa mga subject mo at tanging ang mga “last year” standing na lamang ang mga maieenroll mo sa semester na ito. Ibig ring sabihin nito ay maaari kang mailagay sa isang section na sobrang aga ang klase dahilan sa wala nang ibang bukas pang section. Isa pang ibig sabihin nito ay lagi kang puyat dahil sa paggawa ng document ng thesis ninyo dahilan sa nagredefense kayo ng dalawang beses kung kaya’t sobrang kulang ka sa tulog. Konti lamang ang mga dahilan na iyan kung bakit kahit hindi gusto ng isang estudyante, napipilitan siyang matulog in between classes. Sa totoo lang, hindi maiiwasan. Lalo na kung halos apat na oras ang break mo bago magumpisang muli ang susunod mong klase. Sabi nga sa isang nabasa ko, “sa college, kahit hindi recess, parang recess pa din”. At ang tanging magagawa mo na lamang upang makabawi ang katawan mo sa puyat ay ang humanap ng isang room na tahimik ngunit malamig at doon umidlip. Medyo ingat nalang sa mga biglang pumapasok na instructors dahilan sa wala na silang room na magamit.

Ang mga nakalagay dito sa entry na ito ay totoong nangyayari. Hindi dahil sa kakulangan ng interes ng mga estudyante sa kanilang pagaaral kundi dahilan sa ito ay nakaugalian nang proseso ng ating katawan. Dahil sa iba't-ibang mga naranasan natin habang ating tinatahak ang daan ng buhay. Kasama nang nararanasan natin ang buhay ng isang estudyante. At kahit gustuhin man natin o hindi, kusang natatandaan ng ating katawan ang mga bagay na ginagawa natin sa pang-araw-araw.

Ang entry na ito ay hindi ginawa upang sirain ang imahe ng mga estudyanteng nasa mga larawan o ng eskwelahan na kanilang pinapasukan. Isa pa, sinadya ko rin na hindi ipakita ang mga mukha ng mga tao sa mga larawan para na rin sa seguridad. Ang entry sa blog na ito ay aking ginawa upang maipakita lamang kung ano ang mga napupuna at madalas kong nakikita. At bunga lamang ng aking makulit at malikhaing imahinasyon.

Matatapos na ang huling semestre sa buhay estudyante ko. Gusto ko pa bang magaral? Hindi ko masasagot ang tanong na yan. Subalit hindi ko rin isinasarado ang aking pintuan sa muling pagpasok sa pintuan ng isang eskwelahan na maaaring magbigay sa akin ng mga inpormasyon na hindi ko pa alam. Sa ngayon, ang pinapangarap ko lamang ay ang makatuntong sa entablado suot ang isang toga habang tinatawag ang aking pangalan at tumutugtog ang Graduation hymn sa likuran. Sa lahat ng aking mga nakasalamuha sa aking buhay estudyante, maraming salamat sa inyo.

Muli, hindi ko na naman malamang kung paano ito tatapusin kung kaya't....

-- END

Eleksyon 2010: Boboto ka ba? Part 2

--from GMA's Eleksyon 2010

sino ang pipiliin mo? sana tama ang pagpiling gagawin mo...

Long time no see guys… Or baka mas ok kung sasabhin kong long time no read? Pagpaxenxahan nyo na ang inyong lingkod, mejo naging busy dahil sa mga dapat gawin sa eskwelahan. Katulad nga ng sinabi noon sa isang post ko, candidate for graduation kasi ako. Since hindi pa alam kung talagang ga-graduate ako, since meron pang mga subjects na hindi pa natatapos, so candidate pa lang, until maayos na yung mga bagay na dapat kong ayusin. Well, since nandito nalang din naman ako, magpost na ako ng panibagong topic. May mga sitwasyon ako kanina kung kaya’t naisip kong ito ang gawing topic para sa pagkakataong ito. Well, without further ado, eto na. Pero bago ang lahat, “BABALA” muna.

BABALA: Ang mga sumusunod na inyong mababasa ay hindi para sa mga taong iniidulo ang mga kandidato para sa darating na halalan. Hindi ito para sa mga taong kumakanta ng mga campaign jingles na nakikita at napapanood sa TV. At lalong hindi ito para sa mga taong walang pakialam sa kung ano man ang mangyayari sa bansa natin pagkatapos ng halalang ito. Kung isa kayo sa mga binanggit ko, habang nandito palang kayo, maaari nyo nang i-click ang “BACK” sa inyong mga web browser. Dahil baka sa hindi inaasahang pagkakataon, kayo pa ang matamaan ng mga sasabihin ko dito. Subalit kung isa kyo sa mga kakandidato sa darating na halalan, by all means, please continue on reading, dahil para sa inyo talaga ito.

Mahigit dalawang bwan nalang, eleksyon na. Sandali na lang at matatapos na ang panunungkulan ng mga taong nakaupo sa pwesto sa mga panahong ito. Maikling pakinggan subalit napakatagal hintayin. Sa loob ng panahong ito, maririnig natin ang mga campaign jingles ng mga kandidato, makikita at maririnig ang mga infomercials sa TV at radyo, at mababasa ang mga basurang papel na nakadikit sa mga pader na dapat ay hindi pinagdidikitan ng mga ganitong bagay. Sa loob ng mahigit sa dalawang bwan na ito, magaaksaya ng pera ang mga nagaasam na makaupo sa isang “UPUAN” kahit na magkano pa man ang pinaguusapan. Nangangakong tatapusin ang kahirapan, tutulungan ang mga nangangailangan, iaahon sa hirap ang Pipilinas, at ipagpapatuloy ang laban. Subalit, kung titingnan natin, talaga bang kaya ng mga taong ito na gawin ang kanilang mga ipinapangako? O isang propaganda lamang ito upang makuha ang boto ng mga nakakakita?

Hayaan nyong mag-share lang ako sa inyo ng maikling kwento. Isang tagpo na nakita ko kanina bago ako makauwi dito sa aming bahay. Kadalasan, makikita natin ang ating mga lolo o lola na nasa bahay na lamang, nanonood ng TV o nakikinig ng radyo o kaya’y ginagawa ang kanilang gustong gawin. Hindi na dapat natin sila nakikitang nagtatrabaho sa kung saan man. Subalit kanina, taliwas dito ang nakita ko. Isang lola, may dalang isang plastic bag, namamalimos. Kung pagmamasdan mo, mahihiya ka sa kanya. Hindi dahil sa nakakahiya ang ginagawa mo, kundi dahil sa wala kang magawang malaking bagay upang mapawi ang paghihirap nya. Maaawa ka sa kanya dahil sa edad na yun, na imbes ay nagpapahinga na lamang sa bahay eh, nakikita mo pa syang namamalimos sa daan. Napaisip tuloy ako, kung bakit namamalimos pa si lola. Dahilan ba ito sa iniwan sya ng mga anak nya, iniwan sa kanya ang kanyang mga apo, o dahil sa pinipilit syang mamalimos ng kanyang mga anak sa pagiisip na maaawa ang mga tao sa kanilang ina? Masyadong malikot ang imahinasyon ko. Kung kaya’t ito ang mga naisip kong mga dahilan kung bakit sa edad na yun ni lola, eh, namamalimos pa din sya. Kung iisipin natin, malaking pera ang ginagastos ng mga nakampanya para sa kanilang mga infomercials para lamang makilala sila ng mga tao. Gumagastos sila ng milyun-milyong piso para lamang magkaroon ng kahit napakanipis na chance na sila ang maluklok sa pwestong inaasinta nila. Pero, naisip kaya nila ang mga taong nagugutom, ang mga taong nanlilimos at ang mga taong naaapakan nila dahil sa pagmimithi nila ng kapangyarihan? Naisip kaya nilang may mga taong dahilan sa mga ipinangako nila, eh, nahihirapan ng todo ngayon? O baka naman nagbubulag-bulagan lang ang mga ganid sa kapangyarihan at iniisip na walang taong ganoon dahil sa mga nakaraang mga presidente ng ating bansa?

Sa totoo lang, sa tatlong presidenteng naluklok sa pwesto ng may muwang na ako sa mundo, (1990’s – present) lagi nilang sinasabi sa kanilang mga programa o plataporma na lalabanan nila ang kahirapan o di kaya’y ipagtatanggol nila ang interes ng taong sinasakupan nila. Sa sobrang dalas, eh, masyado nang gasgas ang linyang iyon para sa pandinig ko. Kung matatandaan nyo, may nagsabi pa ngang “Babayaran ko ang utang ng Pilipinas at bibigyan ko ng tig-1 milyon ang bawat isang Pilipino.”. Masarap pakinggan dahil kapag nabayaran na ang utang ng Pilipinas, siguradong aangat na ang sistema ng pamumuhay dito sa ating bansa. Kung sakali, aangat na din ang buhay ng mga taong laging inaapakan ng mga mayayaman. Kung sakali, makakaahon na din sa kahirapan ang mga taong hindi pinalad na mapapunta sa isang mayaman o di kaya’y may kaya na pamilya. Yun ay kung ang sinabi na yun ay totoo. Ngayon, may isang kandidato naman na nangangakong tatapusin daw nya ang kahirapan, muli, napakasarap pakinggan. Subalit, mahirap panindigan. Dahil kahit ang mga bansang mayayaman, ay hindi pa naaalis o natatapos ang kahirapan. May mga lugar pa ding tinatawag na “slums” o yung mga squatter’s area. Kahit sa mga bansang ito, mayroon pa ding mga taong nahihirapan kahit na napakaganda na ng kanilang mga pamamalakad at hindi sila isa sa pinakamahirap na bansa. Kung kaya, naiisip ko na siguro este sigurado ako na propaganda lang ng mga taong ito na tatapusin ang kahirapan. Siguro ay upang palobohin lamang ang kanilang mga bulsa. At ipagpatuloy ang mga pangungurakot na nasimulan na ng kanilang mga sinundan na nakaupo o nailuklok sa pwestong iyon.

Kung iisipin natin, bakit nga ba kailangan pang mag-asam ng kapangyarihan sa gobyerno ang mga taong talagang gusto lamang na makatulong sa kapwa? Bakit kinakailangan pa nya ng isang “UPUAN” para lamang masabi na nakakatulong sya sa kanyang mga kababayan? Bakit kailangan pa nya ng kapangyarihan para lamang maipagmalaki nya na may nagagawa sya para sa kanyang bansa? Imbes sana na gumastos sila ng mahigit sa kalahating bilyong piso para lamang sa mga tarpauline na may print-out ng pagmumuka nila na isasabit sa mga poste, mga papel na may pangalan nila na ididikit sa mga pader, at mga infomercials na tatagal lamang ng ilang segundo, ay naisip nilang itulong na lamang ang kanilang mga ginastos sa mga NGO o sa mga kapus-palad nating mga kababayan, sa tingin ko, mas makakatulong pa sila kung ganoon ang kanilang ginawa.

Habang natagal, lalong nagiging madumi ang pulitika dito sa ating bansa. Habang natagal, ay dumadami ang mga taong naaapakan ng mga taong nagmimithi ng kapangyarihan. Habang natagal ay lalong maraming naghihirap na tao dito sa ating bansa. Ito ay hindi dahil sa may krisis sa ekonomiya. Kundi ito ay dahil sa mga taong nagaasam ng kapangyarihan na nangangakong tutulong upang mapaunlad ang bayan, na sa bandang huli ay para lamang pala palaparin ang lupang kinatatayuan ng kaniyang mga mansyon. Mahirap malaman sa panahon ngayon kung sino ang dapat mong iboto. Kung sino at dapat mong piliin. Dahil sa mga panahong ito, lahat ay tumatakbo para sa posisyon sa gobyerno hindi upang tumulong sa mga tao, kundi upang makamit ang kanyang minimithi.

Bago ko tapusin ang entry kong ito, iiwan ko ang isang kanta na sa tingin ko ay akma para sa entry na ito na alam kong alam nyo.

Sana’y tama ang pipiliin ng mga boboto ngayon. Hindi dahil sa maganda ang jingle nila sa TV at radyo o maganda ang pangako nila. Kundi dahil sa paniniwalang kaya nilang tuparin ang mga bagay na hindi kaya subalit ipinangako ng iba pang nauna sa kanila.

Magandang gabi.

--END