SCORE: 2 - 8

Hi guys, it has been a long time since I last posted an entry in this BLOG. For some reason, I have been busy with work. Medyo hectic kasi ang working time ko eh. Since kailangan kong umalis ng bahay ng 5 am at makakauwi naman ako ng between 8 – 9 pm. Well, enough with the reasons. And on with my topic today.

Madami nang nangyari since nung last post ko dito sa blog ko. Kung tama ako, ang last post ko nung June pa ay tungkol sa kung solved na ba ang problema ng Pilipinas dahilan sa isang premyadong anak ng dalawang itinuturing na martir ng ating bansa ang nahalal na pangulo. Simula noon, marami nang mga kaganapan, maganda at hindi maganda ang nangyari sa ating bansa. Nandyan ang SONA ni Pangulong Benigno “Noynoy” Aquino III, o mas kilala ngayon sa taguring P-noy na sya mismo ang namili upang malapit daw umano sa puso ng sambayanang Pilipino. Nandyan din naman ang pagkamatay ni Bb. Pilipinas International Melody Gersbach at ang pagkakamali ni Miss Universe Philippines Venus Raj na ngayon ay mukhang nagiging sensational hit sa mga kabataan, ang “Major, major”. At, sino ba naman ang hindi makakaalam sa naging hostage taking na naganap sa Luneta noong nakaraang linggo lamang na nagdulot ng isa na namang malaking dagok sa pagkakaunawaan natin sa internasyonal na komunidad.

Kung iisa-isahin ko ang mga bagay na nangyari noong nakalipas na dalawang bwan ng hindi ko pagpopost ng kahit anong entry dito sa blog ko, malamang na, abutin ako ng dalawang araw para lamang idetalye ang mga saloobin ko tungkol sa mga kaganapang iyon. Kung kaya, pinili ko na lamang ang mga importanteng nangyari.

Unang-una na ang SONA o State of the Nation Address ng ating bagong upong pangulo na si P-noy noong ika-huling Lunes ng Hulyo, Hulyo 26, 2010. Maraming mamamayang Pilipino ang nagabang sa kanyang mga sasabihin, malamang unti-unti nang namumulat ang mga tao sa mga kaganapan dito sa ating bansa. At kahit ang mga delegasyon mula sa mga kaibigang bansa ng Pilipinas ay hinihintay din ang mga napapalaman sa mensaheng ito ng Pangulo. At dumating nga ang araw na hinihintay ng lahat, ang kauna-unahang SONA ni P-noy. Ang kauna-unahang report nya tungkol sa estado ng bansa sa mga mamamayan nito. Noong una, purong ingles ang kanyang ginamit. Malamang ito ay upang maunawaan ng mga opisyal ng ibang bansa ang kanyang pasasalamat sa kanilang pagdating. Subalit, hindi inaasahan ng lahat na sa purong Pilipino niya gagawin ang kanyang talumpati. Para sa akin, tama naman na Pilipino ang ginamit niyang salita. Bukod kasi sa mamamayan ng Pilipinas sya nag-uulat, naisip nya na hindi lahat ng Pilipino, nakakalungkot mang isipin, ay marunong o nakakaintindi ng ingles o ng banyagang wika. At pinapalakpakan ko sya dahil doon. Sa totoo lang, maganda sana ang mga binitiwan niyang salita, ang problema lang, mukang masyadong nahaluan ng politika at parang puro papunta nalang sa iisang tao ang kanyang mga sinasabing pagbatikos. Ang mga bagay na hinihintay ng mga mamamayan ang mismong mga bagay na hindi pa niya nasabi. At sa bandang huli, marami na naman ang kumwestyon o bumatikos sa mga binitawan niyang mga salita.

Sunod dito, ay ang pagkamatay ni Bb. Pilipinas International Melody Gerbasch ang muling nagpaingay sa mga TV screens. Na madali rin namang nawala o hindi na pinansin ng mga tao. Habang tumatagal tuloy, napapaniwala akong mas interisado na ang mga Pilipino sa hinaharap ng bansang Pilipinas kaysa sa mga showbiz na mga balita. Subalit kung sa showbiz lang din naman ang paguusapan, isa naman sa mga pinaka-in na usapan ngayon ang “Major, major” na pagkakamali ni Miss Universe Philippines Venus Raj sa kanyang tanong na, “What is one mistake in your life and what did you do to make it right?” (parang may grammatical error ah… pero yaan ko nalang J ). Naging instant internet, text at expression sensation ito agad, malamang sa loob ng limang oras lamang. At dahil din dito sa sagot niyang iyon, ay mayroong mga news network sa ibang bansa na binansagan siyang “Miss Perfect”, dahil di umano sa sagot niyang, wala siyang itinuturing na pagkakamali sa buhay niya. At sa tingin ng ibang mga “analyst” kuno sa field ng pagandahan, ang sagot niya ang nagpababa ng kanyang nakuhang grado kung kaya’t ikaapat na pwesto lamang ang kanyang napanalunan. Kung matatandaan natin, isa pang Pilipina ang umabot sa top five at muntik na ring makuha ang pinagaagawang korona ng Miss Universe, sa pangalang Miriam Quiambao. At pagkatapos nitong usapin na ito, bumamaba ang tingin ng mundo sa ating bansa, pagkatapos itaas ng kaunti ni P-noy, mas tiningnan ng ibang bansa ang pagkakamaling nasabi o naisagot ni Bb. Venus Raj sa Q & A ng Miss Universe.

Sabi nga, gumawa ka ng kahit ilang libong tama at isang mali, ang mali pa din ang mapupuna ng tao.

Kung ihahalintulad ko sa scoring ng basketball ang mga nangyari sa ating bansa nitong nakalipas na dalawang bwan, medyo ganto ang kalalabasan. P-noy SONA scores 1 para mapataas ang imahe ng ating bansa, SCORE: 1 – 0. Inaasahan ng ibang bansa na si Bb. Venus Raj ang mapapasama sa top 3 dahil consistent public favorite sya, SCORE: 2 – 0, subalit mas napuna ng mga hurado ang pagkakamali niya at tinagurian pa syang Ms. Perfect, SCORE: 2 – 2. Kumbaga, kung race to three ang laban, tabling-tabla lamang ang score. Subalit isang balita ang gumimbal sa buong Pilipinas at sa buong international community. At ito ang hostage taking sa luneta, or more precisely, sa Quirino Grandstand.

Agosto 23, 2010, pagsakay ko palang sa service, sinabi na ng isang kasama ko sa service na may hostage taking raw na nagaganap sa Quirino Grandstand sa Luneta Park o Rizal Park. Ang hinostage? Isang bus ng mga turistang intsik. Ang nanghostage? Pilipinong natanggal sa pwesto sa pulisya, may dalang M16 Rifle at iba pang armas. Isa na naman ito sa mga sobrang nagpababa sa tingin ng ibang lahi sa mga Pilipino. Pero, hindi rin naman lahat. Sa trahedyang ito, may mga namatay na Hong Kong nationals. Kung kaya, sobra-sobra ang pagkundena ng mga intsik sa mga kababayan nating mga Pilipino sa kanilang bansa. May mga pinatalsik sa kanilang mga trabaho, at sinasaktan o minamaltrato ng kanilang mga amo. Masyado kasing gineneralize ng mga intsik. Kumbaga, dahil sa nakita nilang iyon, sa kanilang paningin, lahat ng Pilipino ay pare-pareho. Nakita rin sa pangyayaring ito ang pagiging incompetent ng ilan sa mga pulis sa ating bansa. Bukod sa sobrang timbang, kaya’t hindi makakilos o makaaksyon ng mabilisan. Nakita rin dito ang pagiging pasaway ng mga kapwa nating mga Pilipino na imbes na magtago o umuwi na sa kanilang bahay dahil sa nakikita nilang mayroong nagaganap na hostage taking, nakigulo pa at nakiusyoso. Lumabas din ang pagiging pasaway ng media men, na imbes na sundin ang mga sinasabi ng may kapangyarihan o ng otoridad, ay tila gusto pang magpakamatay para lamang makakuha ng scoop. May mga kilalang tao, businessman at opisyal ang nagpalabas ng press statement na hindi sila natatakot na magpunta sa Pilipinas at hindi sila nagagalit sa mga Pilipino, dahil ito ay isang isolated case lamang. Para sa kanila, hindi lahat ng Pilipino ay tulad ni Mendoza (ang opisyal na nanghostake), at nagpapasalamat ako sa mga ganoon ang iniisip. Ngunit, wala naman akong masasabi o magagawa para pahupain ang galit na nararamdaman noong iba na nagagalit sa ating lahi. Kung titingnan kasi, mismong tayo ang nagpapababa ng tingin sa atin ng ibang lahi.  Kung kaya’t kung ngayon susumahin ang score, SCORE: 2 – 8. Talong talo ang Pilipinas diba? Kahit sa NBA, wala atang naging score na ganyan. Kasi madalas, hanggang game 7 lang ang labanan, na nagbibigay ng madalas na 3 – 4 na score.

Hanggang ngayon, masasabi kong proud pa din akong maging Pilipino. Kahit na anong gawin ng kapwa ko. Ang kaso, kung gusto nating pataasin ang tingin sa atin ng ibang lahi, marami tayong pwedeng gawin, subalit, imbes na gawin natin ang nararapat, mismong tayo pa ang nagpapababa at nagpapasama ng ating imahe. Kung sinasabing ang Pilipino lamang ang pwedeng tumulong sa Pilipinas, kabaligtaran naman ang ginagawa ng iba sa atin. Itataas nga ng isa sa mga kababayan natin ang ating bansa, subalit maka-ilang ulit namang ibabagsak ng karamihan. At sa paglabas ng bola, tayo pa rin mismo ang talo. Pilipino, hanggang kailan mo ba ibabagsak ang sarili mong bansa? Hanggang kailan mo pahihirapan ang bansa mo at at kapwa mo para lamang maitaas ang sarili mo? Gusto kong itanong ang mga yan sa bawat isang Pilipino, pero alam kong hindi mangyayari yun. Kung kaya sa ngayon, ang tanging magagawa ko lang, ay iparating ang mga nararamdaman at iniisip ko sa pamamagitan ng BLOG kong ito.

Kung pwede lang sanang mabasa ng buong Pilipinas ang mga iniisip ko. Siguro pag dumating ang araw na iyon, kahit papano, malinawan sila, at kahit papano, makausad tayo ng kahit isang hakbang lamang papunta sa hinahangad natin.

-END-

Problema ng Pilipinas: Solb or No Solb?

The votes were casted, has been counted and tabulated. And just like other elections, the results were shown to the public.

Ganyan ko gustong simulan ang entry na ito bago ang ToyCon sa June 20. Dahil sa naiproklama na ang mga lider ng ating bansa matapos ang isang “automated” elections na kinailangan pa ding bilangin ng manu-mano. Madaming naganap na karahasan sa nakalipas na 2010 Election. Mayroon pa ring mga tanong sa ngayon na wala pa ding sagot. Kadalasan ay kung tama ba na nag automated counting tayo ngayon sa Pilipinas. Napabilis nga ang pagpoproklama ng mga nanalong kandidato, kasama na ang mga Mayor, Gobernador, mga Senador, at mga Representatibs. Subalit, napadami din naman nito ang mga nagdududa sa ginawang eleksyon. Dumami ang mga nagpoprotesta na nadaya daw umano sila at ang mga nagsasabing hindi sila nandaya at boses ng mamamayan ang umiral. Mayroon ding nagsabi na hindi sila susuko o hindi nila tatanggapin na natalo na sila sa dahilang may mga boto pang hindi umano nabibilang. Pero, sa mga pangyayaring ito, na napabilis ang pagdedeklara ng nanalo sa eleksyon, natukoy agad kung sinu-sino ang panalo at nalaman agad ng taong bayan kung ano ba ang nagawa nilang tama at pagkakamali, tuluyan na ba tayong umakyat ng kahit isang hakbang lamang papunta sa maliwanag na kinabukasan ng ating bansa?

Kamakaylan lamang ay ipinroklama na ng COMELEC o Commission on Elections na si Gng. Benigno “Noynoy” Aquino III ang bagong halal na Pangulo o President Elect ng ating bansang Pilipinas. Walang gaanong nagprotesta dito sa desisyong ito. Marahil, nakatatak na sa isipan ng mga kalaban nyang kandidato na dehado talaga sila sa labang ito. Dahil sa si “Noynoy Aquino” ay anak ng dalawang itinuturing na martir ng ating mga kababayan. Ang kanyang ama, si Ninoy Aquino na napatay noong panahon ng Martial Law at ang kanyang ina, si Presidente Corazon Aquino na pumanaw naman noong isang taon dahil sa sakit na cancer, at talaga namang sinusuportahan ng karamihan sa mamamayan ng Pilipinas. Subalit, kung paano tinanggap ng mga katunggali ni ginoong Aquino ang kanilang pagkatalo, kabaligtaran naman ang reaksyon sa kaniyang bise Presidente. Ang kanyang katambal na si Gng. Manuel “Mar” Roxas III, ay hindi tumanggap ng pagkatalo kahit na ipinroklama na ng COMELEC si Gng. Jejomar “Jojo” Binay ang nanalo sa eleksyon sa pagka bise Presidente.

Isang tanong para sa mga kumandidato at nanalo sa nakaraang eleksyon. Kung ang mismong mga lider ng ating bayan ang sumisira sa reputasyon ng Pilipinas sa mundo, sa tingin ba ninyo, patuloy tayong uunlad?

Napakaraming problema na kinakaharap ng Pilipinas sa mga panahong ito. Napakahirap ng susuungin na daan ng papasok na administrasyon. Bukod sa korapsyon, tambak-tambak na utang, kahirapan, kakulangan sa edukasyon, pagkain, trabaho at kung anu-ano pa ang dapat aksyunan sa susunod na anim na taon. Napakaraming mga problema ang nahingi ng solusyon. Pero dahil sa mga mismong lider ng ating bansa, kadalasan, ang mga problemang ito, imbis na matugunan, ay nadaragdagan pa.

May kasabihan sa Pilipinas, at alam kong alam ito ng bawat isang Pilipino. Hindi dahil sa langi itong ginagamit sa text o sa pakikipagchat sa internet, hindi rin dahil sa madalas itong sambiting ng mga tinatawag na Jejemon at mga Jejebusters, kundi dahil sa ito ay sinabi ng mismong pambansang bayani natin, si Dr. Jose Rizal. Katulad ng sinabi niya, ang kabataan ang kinabukasan ng ating bayan. Kung pag-iisipan, totoo. Pero kung pagninilayan, parang imposible. Dahil kung ang mga matatanda ang sumisira at dumudumi sa kaisipan ng ating kabataan, ano pa kaya ang kinabukasang hinihintay natin?

Mayroong isang Business sector na nagsabi kay President Elect Noynoy Aquino na solusyonan nya umano ang korapsyon sa Pilipinas sa loob ng isandaang araw. Hindi sa panig ako o supporter ako ng papasok na administrasyon, magsasabi lang ako ng katotohanan. Sana bago nila binitawan ang mga salitang ito, sana tiningnan muna nila ang mga sarili nila at nagsimula silang linisin kung ano ang kalat na ginawa nila sa lipunan, kung mayroon man. Sabi nga ni Michael Jackson sa kanta nyang Man in the Mirror, “I’m starting with the man in the mirror, I’m asking him to change his ways.” Para saakin kasi, kung gugustuhin nating talagang masugpo ang korapsyon na isa sa pinakapahirap sa bansa natin, umpisahan muna nating baguhin ang sarili natin at piliting hindi masilaw sa ning-ning ng salapi. Mayroon mga batang nakatingin at nagmamatyag sa atin at nagiisip na tama ang lahat ng ating ginagawa. Kung ang mga kabataang ito ay papakitaan natin ng kaganidan sa salapi, darating ang panahon, bukod sa wala nang magiging kinabukasan ang Pilipinas, baka kahit mismong ang pangalan ng ating bansa, limot na ng mga mismong Pilipino.

Dahil sa pagkakahalal ng mga opisyal o lider ng ating pamahalaan, maraming umaasang gaganda na ang pamumuhay sa ating bansa, maraming umaasang hindi na nila kailangan pang lumabas ng bansa at iwanan ang kanilang mga pamilya para lamang mapaganda ang kanilang buhay. Maraming umaasa na makakakain na sila ng tatlong beses sa isang araw at makakapag-aral na sila ng hindi inaalala na gagapang sa hirap ang kanilang mga ama, ina at kapatid. Pero, ang totoo. Wala pang kasiguraduhan kung ano ba talaga ang mangyayari sa hinaharap. Walang sinumang may alam kung gaganda ba ang pamumuhay sa Pilipinas o hindi. Walang nakakaalam kung masosolusyonan ba ang korapsyon o hindi. Dahil sa ngayon, ang tanging magagawa lang natin ay magumpisa sa sarili natin. Umpisahan nating gawin ang tama, at hindi ang gusto nating maging tama. Tigilan na natin ang crab mentality, at ang pagaasam na umangat dahil sa pinaghirapan ng iba. Kung gugustuhin natin, maiaahon natin sa hukay ang ating mga sarili, ngunit kailangan nating magsikap. Nang sa huli, wala tayong pagsisihan. At upang may maipamana tayong magandang aral sa mga sususnod pang mga henerasyon na kaya nilang ipagmalaki ng taas noo sa kahit kanino mang lahi na kukutya sa lahing Pilipino.

Hindi dahil sa marangal ang pinagmulang pamilya ng ating susunod na Pangulo, iisipin na natin agad na may solusyon na ang ating mga problema, dahil hangga’t hindi tayo natututong magsikap at paghirapan ang ating mga mithiin, kahit kailan, hindi matatapos ang ating problema. Kahit kailan, hindi mangyayari na aangat ang lahing Pilipino sa mundo.

Ngayon, kung tatanungin ako kung may solusyon na ba ang mga problema ng bansa ko dahil sa marangal at may integridad ang magiging pangulo sa susunod na anim na taon, isa lang ang isasagot ko, “Wala pa sa ngayon.” Dahil kung talagang gustong umangat ng Pilipino, hindi niya iaaasa sa isang tao lamang ang responsibilidad na ayusin ang sistema sa bansang ito. Bagkus ay tutulong sya upang magawang reyalidad ang minsa’y isa lamang pangarap na pagbabago. Dahil, wala sa isang tao ang kakayahan upang mapabangon ang bayan natin. Kundi nasa ating lahat. At kung hindi tayo aaksyon ngayon, baka maging bangungot at mauwi lamang sa wala ang maganda nating pangarap para sa ating bayan.

--END--

eMAGAZINE ARCHIVE from http://superrobotwar.wordpress.com/

Yo people in the house!

Greetings to all of you. Soon I will be posting scans of the Dengeki Hobby Magazine and the Hobby Japan Magazine scanned by the said website in the title.

Like the disclaimer said, I don't own these scans/pictures and I am just reposting them, so that those who don't know the said blog site can enjoy the scans and so that those who cannot buy these hobby magazines like me could still enjoy the photos/news (if you can read Japanese) inside.

And, if there will be someone who will protest to me because of the links that I will be putting up here. I am bound to heed the request to remove the links.

Here's the blog site where these scans came from. Just in case you couldn't resist. Y(, ")Y


Super Robot Wars' Blog

Eleksyon 2010: Aftermath

“Anong magagawa mo para sa bansa natin kung sakaling ikaw ang mahalal sa pwestong kinakandidatuhan mo?”

Ito ang madalas na naririnig nating tanong noong nakaraang dalawang bwan. Madaming kumandidato, madami ring natalo, at sigurado, mas marami ang magrereklamo na nadaya daw umano sila ng mga nanalong katunggali nila sa posisyon na minimithi nila. Pero, ano ba talaga ang magiging epekto ng eleksyong ito na hindi naging epekto ng ibang nakaraan nang eleksyon sa ating bansa?

Sa eleksyon ngayon, napakarami ang nabago, at subalit mayroon pa ring mga bagay na hindi nabago, at kahit kailang siguro, hindi na rin mababago. Maraming nagmimithi, maraming nagtatraydor, marami ring nasasaktan dahil sa eleksyon. Sa totoo lang, unang-una na sa mga pagbabagong ito ang gagawing paghahalal sa taong ito. Hindi na pagsusulat at pagbabasa ang paraan ng pagboto ngayon, sabi nga “itiman ang bilog na hugis itlog” na nasa tapat ng pangalan ng kandidatong gusto mong iboto. Hindi narin sulat at sandamak-mak na bilangan ang gagawin ngayon upang malaman kung sino ang nanalong kandidato. Ipapasok nalang kasi sa isang makina na tinatawag na PCOS machine ang papel na kung tawagin ay election ballots. Hindi katulad dati, iba na kasi ngayon ang balota na gagamitin ng mga boboto, bukod sa sobrang haba, computerized na din ito, o yung tinatawag na hard copy o printed out. Hindi na rin magsusulat ng pangalan ang mga boboto, katulad ng sabi ko kanina, iitiman na lamang. Dahil sa mga pagbabagong ito, kahit papano, medyo napigilan ng kaunti ang pandaraya, subalit mayroon pa ding mga taong gagawin ang lahat upang makuha lamang nila ang posisyon na gusto nila. Sa totoo lang, isa ako sa mga tutol sa automation ng eleksyon. Unang una nang dahilan ko, ang masyadong pagmamadali ng gobyerno na magawa ito. Subalit, bilang isang mamamayan lamang, hindi ko ito naipaabot sa nasa itaas. At kahit na maipaabot ko man ito, alam kong wala ring mangyayari, dahil sa bansang tulad nito, mas madalas na pinapaboran ang may kaya at may kapangyarihan. Maliban sa mga nabanggit ko na sa itaas, napakaraming dulot na hindi maganda ang eleksyong ito sa paligid. Dahil sa bago na rin ang teknolohiya ng pangangampanya, gumagamit na rin ng printed plastics at tarpaulin ang mga kandidato ngayon, na magreresulta sa dag-dag na kalat o basura na hindi nabubulok. Mabuti sana kung nirerecycle nung mga nagpagawa, ang kaso, tambak dito, tambak doon o ang mas malala, sinusunog pa nila para lamang mapaunti ang mga kalat nila. Hindi lamang sa kapaligiran mayroong dulot na hirap ang naging eleksyon na ito. Bukod kasi sa mayroon pa ding mga bumibili ng boto, naroon pa rin ang mga taong nagbebenta ng boto, naging hi-tech nga ang paraan ng pagboto at pagbibilang ng boto, hanggang ngayon, meron pad ding mga tinatawag na flying voters. Sa totoo lang, napakalaking dagok nito sa ekonomiya at sa face-value ika nga ng Pinas kung sakaling papalpak ang eleksyong ito. Bukod sa hindi lang mga Pinoy ang nakatutok sa mga nangyayari, napakarami ring ibang bansa ang nag-iisip at nagtatanong kung ano nga ba ang mangyayari o ano nga ba ang inaasahan ng tao na mangyari pagkatapos ng eleksyong ito. Maaari itong makaganda, subalit maaari ring makapangit lalo sa emahe ng ating bansa.

Bawat isa sa mga nakandidato bilang presidente o kahit sa pinakamababang posisyon lamang sa gobyerno, nangangako sa mga mamamayan ng isang buhay na mas magaan kaysa sa naranasan nila sa nakaraang administrasyon. Halimbawa, may mga politikong nangangako ng mas maraming trabaho, dahil sa nakita nilang kakaunti lamang ang trabahong naibigay ng administrasyong gusto nilang palitan. Mayroon ding mga nangangako ng bahay, mas pinagandang pagtuon ng pansin sa kalusugan, sa edukasyon, sa seguridad ng mamamayan at kung anu-ano pa. Subalit, mas madalas pa itong hindi naririnig kaysa nakikita. Ang ibig kong sabihin, mas madalas pa itong ipinapangako, kaysa nagagawa. Hindi na lingid sa kaalaman ng mga Pinoy na marami pa ding mga lugar sa Pinas ang walang kuryente. Meron pa ring mga lugar na maikli ang road network o ang kalsada. At sino nga ba naman ang hindi nakakaalam ng panganib na dulot ng mga rebeldeng grupo para sa mga kabataan na nakatira sa lugar kung saan sila nagkukuta? Ang mga problemang ito ay konti lamang sa mga problemang sa tingin ko ay kailangang unahin ng mga uupo sa pwesto kaysa sa sarili nilang bulsa. Ang mga problemang ito, kung masososlusyonan nila, ay siguradong magtatak sa isip ng tao kung gaano sila kagaling bilang president, o gobernador, o mayor, o kapitan. Kung tinatanong ninyo kung paano ko nasabi na ito ang mga pinaka-problema ng ating bansa, ito ay dahil sa napanood kong documentary. Hindi ko na sasabihin kung saan ko nakita o napanood. Pero, hayaan nyo akong isa-isahing ipaliwanag kung bakit ito ang nasabi kong mga problema na dapat pagtuunan ng pansin ng mga maluluklok sa pwesto bago ang kanilang sariling interes.

Konkretong Kalsada

Lingid sa kaalaman ng mga nasa patag, o yung mga nasa syudad, mayroon pa rin palang mga lugar sa ating bansa ang mayroong napakaikli o halos walang konkretong kalsada. Dahil sa hirap ng pagbyahe dulot ng mapuputik at bakubakong daan, madalas, ang simpleng pagbili lamang ng gamot, ay kailangan pang ibyahe ng mahigit sa limang oras. Ang ambulansya na dapat ay nasa ospital na ng kulang tatlumpung minuto, patay na ang pasyente bago pa makarating sa pinakamalapit na ospital. Sa totoo lang, sangayon ako sa sinabi ng reporter na tumutukoy sa problemang ito sa documentary na napanood ko. Ang problema kasi sa daan, sa lumaon, nagkakaroon ng sanga papunta sa problema sa kalusugan, problema sa edukasyon, at problema sa pinansyal. Dahil imbes na isang oras ka lang magbabyahe papunta sa ospital o sa high school o kahit para lang mag-benta ng iyong mga kalakal, kinukulang pa ang kahit limang oras para lamang magawa ito, na nagreresulta rin kinalaunan sa kahirapan at sa pagiging mang-mang ng mga tao na nabibilang sa mga parte ng Pilipinas na walang matinong kalsada.

Pagkain

Angpagkain ay isa sa mga nesesidad ng tao sa buhay. Pero, alam natin na marami pa ring mga tao sa iba’t-ibang panig ng bansa ang nagugutom dahilan sa hindi sila napagtutuunan ng pansin ng gobyerno. Ang iba, nasanay nang mais at kamote na inaani nila ang pangtawid gutom. Ang iba, kahit na mismong pagkaing itinapon na ng mga mayayamang mapagaksaya, kinukuha nila para lamang maitawid sa gutom ang mga kumakalam nilang sikmura. Minsan, mas gusto pa nilang magnakaw at mahuli, kesa sa magutom, sabagay, aanhin mo ba ang kalayaan kung mamamatay ka naman sa gutom. Minsan, mayroon na rin sigurong nakakapagsabi na “mabuti pa sa kulungan, hindi ka nga malaya, hindi ka rin naman gutom”. Kung titingnan, kahit mga tao sa kapatagan, minsan, ay talagang nagugutom din. Pero, mas madalas ito ay dahil sa kanilang sariling kawalan ng pagsisikap. Subalit, ang mga tao sa mga liblib na lugar, kahit na magsikap pa, mas madalas pa ding walang kinakain kaysa dun sa mga tamad na nasa patag. Ang sabi nga dun sa napanood ko, dalawang libong piso lamang ang kinikita nung pamilya na nainterview sa BUONG TAON,o anim na piso kada araw. Kung iisipin, paano mo mapagkakasya ang anim na piso sa pagkain kada araw. Kaya ang mga anak ng nasabing pamilya ay lumaki na na ang kinakain sa pang-araw-araw ay mais o di kaya’y kamote na inaani ng kanilang ama upang itawid sila sa gutom. Sa mga uupo sa posisyon ngayong eleksyon ito, hindi man ganoong kalaking kahirapan ang pagkain para sa kanila, sana’y mapagtuunan naman ng pansin ang mga pamilyang nagsisikap subalit nagugutom pa rin.

Tubig

Isa pa ito sa mga pinaka-kailangang bagay ng isang tao upang mabuhay. Pero ano nga ba ang gagawin mo kung mismong tubig na malinis upang inumin, wala ka? Anong gagawin mo kung ang tubig na malinis ay nagmimistulang luho na para sa isang barangay, o kahit para sa isang pamayanan? Kung sakaling natatawa ka sa binabasa mo ngayon, ako na ang nagsasabi, hindi ito katatawanan. Dahil, hanggang ngayon, mayroon pa ring mga lugar sa Pinas na walang malinis na tubig para inumin. Yung tipong tubig na dinumihan nila, tubig na inihian nila, ay ang tubig din na iikot sa kanilang mga poso upang kanilang inumin. Mahirap paniwalaan kung hindi mo makikita. Pero mahirap ding tanggapin kapag nakita mo na. Dahil, may mga taong nagpapakapal ng kanilang mga wallet sa pagsasabing gumagawa sila ng paraan upang bigyan ng mabuting buhay ang kanilang mga nasasakupan, tapos, makikita mong may mga ganitong pamayanan pa rin pala na kahit malinis na tubig lamang ay wala. Ano nga ba ang magiging dulot sa kanila ng eleksyong ito? Siguro, kahit na sinong mapaupo sa pwesto, wala pa ring magbabago, pero umaasa ako n asana, mayroong gawin, hindi magawa, kundi gawin ang gobyerno para mabigyan sila ng malinis na tubig, kahit lamang para sa kanilang inumin.

Kalusugan at medikal

Maniniwala ba kayo kung sasabihin kong mayroong lugar dito sa Pilipinas na ang doktor ay kailangang maglakad ng higit sa tatlong oras at sumusweldo ng kalahati sa dapat nilang sweldo para lamang makapagcheck-up ng mga may sakit sa isang lugar? Siguro, yung iba sa inyo maniniwala, subalit mayroon pa ring mga hindi. Ang problemang medikal ay isa sa mga pinakamailap o pinakamahirap solusyunan dito sa ating bansa. Bukod kasi sa may mga kapatid tayong hindi naniniwala sa makabagong paraan ng panggagamot, mayroon ding mga lugar na sa sobrang liblib, kailangan pang magbyahe ng lima hanggang walong oras para lamang marating ang pinakamalapit na ospital. Kung kaya’t ganito ding katagal ang aabutin para lamang makapaghatid ng tulong na medikal upang mapaganda ang kalusugan ng mga kapatid nating nasa mga liblib na lugar. Hindi katulad ditto sa patag, na binabalewala halos ang mga ospital dahil sa kahit sa halos pinakamaliit na baranggay ay may klinikang handing magbigay ng tulong sa mga nagkakasakit, sa mga lugar o barrio na nasa liblib na kabundukan, ang isang klinika ay halos isa nang paraiso sa sobrang dalang nito sa kanilang lugar. Pero, kung pagtutuunan ng pansin, maaaring magawan ng paraan. Yun nga lang, magagawan lamang ng paraan ang problemang ito, “kung” pagtutuunan ng pansin.

Trabaho at pinansyal

Lahat halos ng kandidato ngayon, trabaho ang ipinapangako. Bakit nga ba? Ito ay dahil sa dumarami ang walang trabaho sa ngayon. At kailangan pang pumunta ng ibang bansa para lamang magtrabaho. Ang iba nga, kahit sariling katawan ikinakalakal para lamang magkaroon ng pera pambili ng mga kailangan ng kanilang pamilya. Hindi lingid sa kaalaman ng bawat Pinoy na dumarami ang mga nagtatapos sa pagaaral kada taon, subalit, karamihan sa mga ito, hindi nagagamit ang pinagaralan dahilan sa kailangan nila ng trabaho upang maitaguyod ang pamilya nila. Kung kaya’t madalas din ang JOB MISMATCH dito sa Pinas. May mga pagkakataon pang pumapasok nalang ang mga kabataan sa magulo at maduming mundo ng pagkakalakal ng laman o yung pagbebenta ng panandaliang aliw, dahil sa katwirang “aanhin mo ang dangal kung kumakalam naman ang sikmura mo?”, kung sa bagay, sa isang banda, tama ang katwiran nila, subalit, hindi sana mangyayari ito kung sapat ang trabaho at competitive ang sweldo ng bawat isa dito sa Pinas. Maiiwasan sana ito kung ang mga nakaraang administrasyon ay tinupad ang kanilang mga pangako na nagpaasa sa mga mamamayang kanilang kinasasakupan. Sana, kung sino man ang maluluklok sa pwesto sa susunod na anim na taon, sana’y hindi lang isang pangako na napako ang kanilang mga sinabi, sana’y maging katotohanan at reyalidad ang mga sinabi nila na nagpaasa sa mga mamamayan ng Pilipinas.

Edukasyon

Ang edukasyon ang masasabi kong pinakaproblema ng bansa natin. Bukod sa kulang ang mga pasilidad ng gobyerno upang iakomoda ang dumaraming populasyon, kulang din ang mga materyales na kailangan sa pag-aaral tulad ng mga libro at upuan. Pero, bakit nga ba ito ang pinakaproblema sa ating bansa? Bukod kasi sa ito ang pinaguumpisahan ng lahat papunta sa kung saan man ang gustong marating ng mga kabataan, ito rin ang nagsisilbing tulay upang magkaroon ng sapat na kaalaman upang mabigyan ng chance para makapagtrabaho at makatulong sa kani-kanilang mga pamilya. Edukasyon din ang daan upang makaahon sa mga hirap ng buhay ang isang tao. Ang kaso, kung mismong edukasyon ang problema, pano pa sosolusyonan ang mga problema na nagmula dito. Sana, hindi lang hanggang sa pangako ang mga sinasabi ng mga kumandidato at mananalo sa eleksyong ito. Sana’y tuparin nila ang kanilang mga sinabi at ang kanilang mga tungkulin upang kahit papano, magkaroon ng liwanag ang mga madidilim na buhay ng ating mga kababayan.

Seguridad

Dahil sa tumitinding alitan ng gobyerno at ng mga rebeldeng grupo, ng mga magkakaaway na mga pamilya, at ng mga partidong nagbabatuhan ng bala, madaming inosenteng sibilyan ang naaapektuhan ng kaguluhan. Madaming mga kabataan ang gustong pumasok sa eskwelahan subalit napipigilan dahil sa panganib. Madaming naaapektuhan dahil sa mga alitang wala naman talagang basehan. O kung may basehan man, sobra namang babaw. Kung makikita lang sana nila ang mga kabataang nasasaktan at nahihirapan dahil sa mga ginagawa nila. At kung makukunsensya lang sana sila kapag nakita nila ang mga kabataang iyon. Malamang tumigil na sila. Ito ay panawagan hindi lamang sa mga nakaupo, uupo at nagaasam na makaupo sa pwesto sa gobyerno kundi para din sa mga taong kabilang sa mga pamilya o partidong nagpapatayan para lamang sa isang basehan na hindi naman konkreto. Maraming mga tao ang nadadamay dahil sa mga ginagawa ninyo. Maraming bata ang nasasaktan dahil sa mga inaasal ninyong mga matatanda. Kung ang kamumulatan ng mga bata ay kaguluhan, paano pa kaya pag tumanda sila, ano pa kaya ang alam nila? Hindi solusyon ang baril o itak, ang bala o talim sa isang problema. Masyado nang magulo ang mundong ito, sana’y wag na natin pang paguluhin.

Umpisa pa lamang ng pagupo ng mananalo bilang presidente sa eleksyon. At mayroon pa siyang limang taon at tatlong daan, animnapu at apat na araw, sana’y magawan nila ng paraan upang mapabuti hindi lamang ang kanilang mga sarili kundi pati na rin ang buhay ng kanilang mga nasasakupan. Hindi man ako nakaboto ngayon, patuloy kong titingnan at pupunahin ang mga bagay na sa tingin ko ay hindi tama na ginagawa ng magiging administrasyon ngayon. Sana kahit papano, bigyan nila ng tugon at pansin ang mga kababayan nating hindi basta-basta maabot ng tulong ng gobyerno. Dahil kung hindi nila ito magagawan ng paraan, malamang na mas dumami pa ang mga taong wala nang bilib at wala na ding pakialam sa gobyerno. Kaya ang tanong na iiwanan ko sa inyo, “Tama ba ang taong ibinoto mo, o, katulad ng mga nakaraang umupo sa upuan, mali at inuna ang sarili bago ang bayan at mga kababayan?”

--END--

Graduation: An end and a beginning

Good day to all of you guys. Sorry I haven’t updated this blog for some time. May mga nangyari kasi na pumigil saking magupdate nito. Isa na dito yung wala akong maisip na topic for a blog entry. J Pero fortunately, ngayon meron na akong naisip. Since yesterday was my graduation. I figured out that my topic for today’s entry would be about graduation. Parang pinagisipan ko ng ilang gabi eh no? Well, jokes aside, simulan ko na itong topic na ito. Pero before I officially, start this entry, syempre warning muna tayo J.

WARNING: Katulad ng mga nakakaraang entries ko dito sa blog ko, malamang na magout of the topic na naman ako. Pero rest assured, I will try to stick to the topic as much as I can, and if there’s something that you find offending in this topic (although much of the time, some offending words come crashing here and there) you can always use the comment box below to leave your opinions and of course, your comments. ENJOY!

Since this topic is about graduation, let me quote an excerpt from the quote of Mr. Orrin Hatch, he said, “Graduation is not the end; it’s the beginning.”. Indeed graduation is just the beginning. Since we (at the Philippines) spend most of our time in school, we are always guided and always protected by the school bounds. And now that we are out of the school. The real journey begins. The real challenge will come. And the real boundary has been set. Surely we will try to escape from that boundary when time comes. But since we are new to “this” real world, we would be thinking that this world is huge, and that we are just a speck of dust. I think it is natural to think that way since it is our first time setting our own foot in these lands. It’s like being an alien to other nation. But soon enough we would be able to mingle in this new nation we are now in.

Since it’s graduation, surely there will be awards and honors that will be given to certain people who stand out in the class or in the whole school. We may think that some of those awards are not meant to be given to their awardees, but awards and honors are just like toppings with no meanings in real world. Sure, people will think that you gave a great effort in attaining the said awards or honors, but in the end, the expectations are too great for a single person. And soon enough that honor and award will start the downfall of the said individual. As the people around me have said, “Honors doesn’t mean anything in the real world.” but then, I will say, “Honors doesn’t make a difference, skill, effort, perseverance and courage does.” Honors can be attained by anyone as long as they read their notes, do their assignments, make their projects and understand everything needed in a subject, but by the time that there are no notes, no projects, no books, just understanding, can an honor really keep up the honor or award given to him/her when she graduated from school? Only the one who has that distinction can answer this question. Besides, his/her way will always depend on his/her decision.

Graduation for college has ended our days in school but created a beginning for our days in the real world, the society. And since we have graduated from school, the day right after the graduation, the graduates is officially, unemployed. J

Graduation really is an end but also a beginning, although it contradicts the quoted lines. Maybe we can’t see the friends that we made in college or in high school or in grade school that much. But surely, we are connected by the bonds and the ties that we made during those years. We are connected by the memories we made. And we will forever be entwined by the friendship that we share with each other. By these statements, I am ending this short entry, to show you some pictures of our graduation ceremony yesterday. Enjoy!



Before I end this entry officially, I would like to leave some messages to those who will be reading this entry in the near future.
To my family,  thank you for always supporting me. For being there for me when I am at my worst, and not leaving me despite my rants. Thank you for giving me the courage I need when I tend to give up. Thank you for teaching me the necessities in life. Without you, I think I won't be standing on where I am right now.
To my friends, guys, it has been a wonderful five years in college. Thank you for the laughs, the smiles, the shouts and the fights. With you around me, there is never a dull moment. Thank you for supporting me and understanding my selfishness. Thank you for accepting me and not asking me to change. It has been a meaningful journey. But this is not yet the end. Hence, it's only the beginning. Hope to laugh with you in the years to come.
And of course, to my parents, thank you for loving me. Despite the fact that I am not the best, despite the fact that I am always a prankster, you gave me the attention I needed, you loved me without asking anything back. Thank you for understanding this happy-go-lucky son of yours. Thank you for supporting me in times when I seem to fall down. God knows how much I love you. And how I am grateful and honored that you are my parents. I can't thank you enough. But I am thankful in any way I can.
And before I burst into tears giving my gratitudes to those who accepted me, I will say it one more time. 
CONGRATULATIONS BATCH 2010!!!
CONGRATULATIONS TO US ALL!!

Mga gawain ng graduating students

WARNING: Ang mga susunod na mababasa nyo dito ay pawang ayon lamang sa aking mga puna. At dahilan na rin ng aking malikot at makulit na imahinasyon. Maaari na po kayong tumigil at i-click ang back sa mga oras na ito upang maiwasan ang pagtaas ng inyong mga kilay at pag-pula ng inyong mga muka. Kung kayo po ay mayroong violent reactions o mga hinanakit, maaari po lamang ay kumuha muna ng health certificate mula sa pinakamalapit na health center at saka magreklamo sa blog na ito sa pamamagitan ng comments.

Graduating students, seniors, super-seniors, candidates et cetera. Ganyang tawagin ang mga nagtatapos sa kanilang panahon sa paaralan. Kahit na galing ito sa elementarya, sa high school o kahit sa kolehiyo. Subalit, ano nga ba ang mga ginagawa o ang mga kalimitang ginagawa ng mga magsisipagtapos sa kani-kanilang mga paaralan kapag wala silang klase o kaya’y kapag nag-hihintay sila para sa kanilang susunod na klase? Sa entry na ito, sasabhin ko ang kalimitang nakikita kong ginagawa ng mga estudyanteng magsisipagtapos na. At dahil sa isa din ako sa kanila, eh, masasabi kong ginagawa ko rin ang ilan sa mga ito. So, umpisahan na natin ang pag list ng mga ito.

At number 5… Maglaro ng PSP o ng Nintendo DS

hala sige... Forward-Forward-Up-Down-A-B-A-B =))

Dahil sa ang technology ay accessible na sa lahat ng edad sa kasalukuyan, hindi na rin nakakapagtakang makakita ka ng PSP o ung Pleysteysyon Fourtable o ng Nintendo DS (Dual Screen) na hawak ng bawat estudyante. At naglalaro ng Tekken 6 o ng Nintendogs habang nasa loob ng isang aircon na room. Kahit sa isang public school man yan o mas lalo na sa isang private school. Ito na ata ang pangunahing laruan o paraan upang maglaro ng paborito mong computer game sa loob ng skul. Sa kadahilanang hindi naman madadala ang isang arcade upang magkarera at magdrift lang o ang isang 14” (inches) na TV at isang family computer upang magpalipas lamang ng oras para hindi mabagot sa paghihintay para sa next subject. Isa rin ito marahil sa mga dahilan kung bakit mas maraming nabagsak sa kanilang mga exams, dahil imbes na magaral ng ibinigay ng professor na hand-out, eh, nagpapalevel ng kanilang mga character sa Monster Hunter.

Sunod, ang nasa number 4… Makinig ng musika mula sa kanilang mga Mp3 o Mp4 player

I think I'm in-love... I think I'm in-love... with L... este You... =))

Mura nalang ang mga mp3 o mp4 players ngayon. Sa isang one stop media shop, sa halagang 300 piso, ay mayroon ka na agad na  isang mp3 player na expandable pa ang memory o yung nalalagyan ng memory card. Ang pakikinig sa musika ay isa na marahil sa pinakamatandang paraan upang magpalipas ng oras. At hanggang sa mga panahong ito na tinatawag nang computer age, ay mabisa pa rin itong paraan dahil mas mura at mas maliliit na ang mga aparatong may kakayahan upang magpatugtog ng musika. Mas madali na rin itong gawin sa kasalukuyan dahilan sa ang mga aparatong ito ay kadalasang di-baterya lamang o di kaya nama’y mayroon nang mga “built-in” na baterya kung kaya’t nagiging mas mura at konbinyente na rin ang paggamit sa mga ito.

Ang nasa number 3… Pagcha-charge ng baterya ng cellphone, ng mp3 etc.

Oops full na ata

Halos lahat ng tao ngayon sa Pilipinas ay mayroon nang cellphone or cellular phone. Kahit nga yata isang nanga-ngalkal lamang ng basura sa estero ay mayroon nang cellphone na N70. Oo. Tama kayo sa nabasa nyo. N70! Yung Nokia na cellphone na mayroong 3G o 3^rd generation technology na kayang kumuha ng video mo habang may kausap kang nakavideo din. At dahil mas mura na rin ang mga bateryang rechargeable ngayon, mas madalas pang may dalang mga charger ang mga estudyante kesa sa mga bolpen na mas kailangan nila sa kanilang pagaaral. Para sa kanila mabuti nang makalimutan ang bolpen o ang assignment na pinapapasa ng kanilang guro kesa ang makalimutan nila ang kanilang mga charger. Baka kasi mawalan ng charge ang mga baterya ng mga cellphone o na dala nila. Kung kaya’t isa ito sa mga pinakamadalas na ginagawa ng isang graduating student kapag nasa skul siya. Bukod nga naman sa tipid na sa kuryente sa bahay, pwede pang makipag-chismisan habang inaantay na mapuno ang karga ng battery. At hindi lang ang mga graduating students ang gumagawa nito. Lahat halos ng mga estudyante. Maliban sa isang kabarkada ko na walang cellphone.

Sa wakas malapit na tayo. Ang nasa number 2… Maglaro ng kahit na ano pa man

Drift paaaaaa!!

Magic the Gathering

Dahil sa sobrang nakak-bore kapag nakatunganga ka lang dahil sa time gap ng natapos mong subject at susunod mong subject, kadalasan naiisip na lang ng mga graduating students o ng mga estudyante na maglaro o magdala ng laruan na alam nilang makakapawi ng katamaran sa kanilang mga katawan. Maaaring ito ay isang Radio Controlled car na gumagamit ng tatlong AAA battery para sa mismong kotse at dalawang AAA battery para sa remote, o di kaya nama’y isang deck ng picture cards upang ilaban sa ibang deck. Maaaring iniisip ninyong hindi nangyayari ito. Subalit maniwala kayo sa akin, malamang na hindi nyo lang nakikita. Sa ibang mga lugar, lalo na dun sa mga sobrang curious na estudyante hindi lamang ito ang pagpipiliian nilang libangan. Minsan, ultimo “apoy”, pinaglalaruan nila. Oooopppss... Bago ka magisip ng masama at itaas ang kabilang kilay mo na hindi pa nakataas, liliwanagin ko muna. Imbis na maglaro, naninigarilyo na lamang sila. Pero dun sa ibang nakuha ang ibig kong sabhin, quiet nlang kayo. J

At ang pinakamadalas na gawin ng mga graduating students… Matulog

tulog na tulog ah... 

Bilang isang graduating student, ibig sabihin nito ay natapos mo na ang karamihan sa mga subject mo at tanging ang mga “last year” standing na lamang ang mga maieenroll mo sa semester na ito. Ibig ring sabihin nito ay maaari kang mailagay sa isang section na sobrang aga ang klase dahilan sa wala nang ibang bukas pang section. Isa pang ibig sabihin nito ay lagi kang puyat dahil sa paggawa ng document ng thesis ninyo dahilan sa nagredefense kayo ng dalawang beses kung kaya’t sobrang kulang ka sa tulog. Konti lamang ang mga dahilan na iyan kung bakit kahit hindi gusto ng isang estudyante, napipilitan siyang matulog in between classes. Sa totoo lang, hindi maiiwasan. Lalo na kung halos apat na oras ang break mo bago magumpisang muli ang susunod mong klase. Sabi nga sa isang nabasa ko, “sa college, kahit hindi recess, parang recess pa din”. At ang tanging magagawa mo na lamang upang makabawi ang katawan mo sa puyat ay ang humanap ng isang room na tahimik ngunit malamig at doon umidlip. Medyo ingat nalang sa mga biglang pumapasok na instructors dahilan sa wala na silang room na magamit.

Ang mga nakalagay dito sa entry na ito ay totoong nangyayari. Hindi dahil sa kakulangan ng interes ng mga estudyante sa kanilang pagaaral kundi dahilan sa ito ay nakaugalian nang proseso ng ating katawan. Dahil sa iba't-ibang mga naranasan natin habang ating tinatahak ang daan ng buhay. Kasama nang nararanasan natin ang buhay ng isang estudyante. At kahit gustuhin man natin o hindi, kusang natatandaan ng ating katawan ang mga bagay na ginagawa natin sa pang-araw-araw.

Ang entry na ito ay hindi ginawa upang sirain ang imahe ng mga estudyanteng nasa mga larawan o ng eskwelahan na kanilang pinapasukan. Isa pa, sinadya ko rin na hindi ipakita ang mga mukha ng mga tao sa mga larawan para na rin sa seguridad. Ang entry sa blog na ito ay aking ginawa upang maipakita lamang kung ano ang mga napupuna at madalas kong nakikita. At bunga lamang ng aking makulit at malikhaing imahinasyon.

Matatapos na ang huling semestre sa buhay estudyante ko. Gusto ko pa bang magaral? Hindi ko masasagot ang tanong na yan. Subalit hindi ko rin isinasarado ang aking pintuan sa muling pagpasok sa pintuan ng isang eskwelahan na maaaring magbigay sa akin ng mga inpormasyon na hindi ko pa alam. Sa ngayon, ang pinapangarap ko lamang ay ang makatuntong sa entablado suot ang isang toga habang tinatawag ang aking pangalan at tumutugtog ang Graduation hymn sa likuran. Sa lahat ng aking mga nakasalamuha sa aking buhay estudyante, maraming salamat sa inyo.

Muli, hindi ko na naman malamang kung paano ito tatapusin kung kaya't....

-- END